Raadsel rond put

Op een dag spreek ik een paard en ik kom er maar niet achter wat hij wil zeggen. De hele tijd laat hij een put zien en hoe ik mijn vragen ook formuleer, ik weet niet wat hij bedoelt. Ik stel de eigenaar voor dat ik de volgende dag alleen met het paard spreek. Die volgende middag geeft hij weer het beeld van die put en weer kom ik er niet uit. Omdat ik niet wil opgeven hou ik het lijntje met het paard open maar ondertussen val ik wel in slaap. Op een gegeven moment schrik ik wakker en verontschuldig me naar het paard dat ik met mijn aandacht weggevallen was. Het dier moet er juist erg om lachen en ontspant helemaal. Op dat moment komt het bij me door dat het dier wilde laten weten dat hij zelf in de put zit! Er is al lange tijd veel spanning rondom hem en door omstandigheden houden dier en eigenaar elkaar daarin in stand. Het paard vindt het heerlijk dat ik in zijn aanwezigheid zo ontspannen ben dat ik in slaap viel. Vanaf dat moment kunnen we helder met elkaar communiceren en heb ik zijn noden kunnen doorgeven aan de eigenaar. Het gaat nu heel goed met het dier.

De zonnetjes in huis

Er zijn dieren die een heerlijke energie om zich heen hebben. Tijdens een gesprek via diercommunicatie kan ik dat zien/voelen/merken en als ik dat de mensen vertel, herkennen ze het altijd. Ze zeggen heel veel plezier met en om deze dieren te hebben. Ook andere huisdieren kunnen het om die reden heerlijk vinden om in de buurt van zo’n vrolijk, ongecompliceerd dier te zijn. Het zijn dieren waarbij mens en dier kunnen bijtanken. Deze zonnetjes raken nooit uitgeput, er blijft een lach om hen heen.
Dit soort dieren noem ik altijd cadeautjes. Ze worden je gegeven en daar mag je heel blij mee zijn. En het leuke is dat deze dieren zichzelf vaak ook zo leuk vinden!
Maar heel soms moet een dier ook een beetje tegen zijn eigen leukigheid beschermd worden. Zo liet hond Boris zichzelf vaak met feestmuts op zien aan mij (hij vond zichzelf de gangmaker in huis). Maar het diertje had eigenlijk een heel klein hartje. Daarom moest hij soms even op zijn hondenplaats gezet worden omdat de wereld anders echt te groot voor hem werd.

Meegenomen bagage

Ik werd benaderd door iemand die vertelde dat in een buurhuis brand was uitgebroken waardoor een aantal dieren overleden waren door verstikking. Het voelde voor deze buurvrouw allemaal niet goed en ik beloofde een kijkje te nemen. Ik trof bij de dieren diverse gevoelens: verdriet, verwarring, chaos, verslagenheid, boosheid om opsluiting. Een van de dieren voelde zich erg verantwoordelijk en probeerde de buren wakker te maken zodat ze bevrijd konden worden. Ik heb specifiek hem moeten uitleggen dat ze allemaal dood zijn en dat hij geen hulp meer kan halen. De andere dieren heb ik daarna een stapje verder kunnen helpen. Ze werden onder de hoede genomen door lichtfiguren die hen begeleidden naar het Licht. Daarna ging ik weer naar het dier dat zich zo verantwoordelijk voelde. ‘De anderen zijn allemaal weg,’ zei ik, ‘Jij kunt nu ook gaan als je wilt.’ ‘Het hoofdstuk is afgelopen,’ antwoordde hij. Daarop pakte hij zijn koffers en liep weg. ‘Hee!’ riep ik hem na, ‘Je gaat weg met bagage!’

'Kan ik haar vertrouwen?'

Gisteren kreeg ik te maken met een hond die panisch is in de auto. De vraag was of ik daar wat mee kon. Dat weet ik natuurlijk niet van te voren maar er is altijd een gesprek aan te gaan. We zijn niet uitgebreid ingegaan op de reden van zijn paniek omdat hij niet heel duidelijk aangaf waar het vandaan komt (deze hond heeft langer bij anderen gewoond dan bij deze vrouw). Ik vermoed dat hij een keer geraakt is door een auto. Maar als een dier daar niet meer over wil zeggen, dan laat ik het. Dan gaan we alleen naar de gewenste situatie. Ik heb hem uitgebreid laten zien in beelden wat van hem verwacht wordt als hij meerijdt in een auto. We hebben het hele parcours, van sleutels pakken tot uitstappen, doorlopen. Hij kwam op een gegeven moment zelf met het idee dat hij dan ook kan slapen in de auto.
Toen vroeg hij ineens: ‘Kan ik haar vertrouwen?’ Ik begreep de vraag niet maar de hond stelde hem tot drie keer toe. Toen viel bij mij het kwartje: de hond vroeg zich af of de vrouw deze nieuwe slag ook mee kan maken. Haar ervaring met hem is om met een paniekhond de auto in te moeten. Onbewust zal ze verwachten dat het weer gebeurt en de hond zal die verwachting oppikken en ernaar handelen.
In dit geval hebben beiden dus iets te doen. Mijn ervaring is dat dieren snel nieuwe denkslagen kunnen maken. Maar daar moet bij worden aangetekend dat ik op dit niveau met het beste deel van dieren praat. Het omzetten in het fysieke is weer wat anders. Dat hebben wij mensen ook: je kunt dingen weten maar ernaar leven ...?

Externe hulp

Dieren nemen soms ziektes van mensen over. Ik vraag kat Loesje waarom zij dit doet.
‘Als iemand zelf de balans niet kan vinden, kan een dier verlengstuk zijn en een stukje pijn overnemen,’ legt ze uit. ‘Dan draagt de mens iets minder en het dier iets meer. Daardoor is de mens weer in balans.’ Hierbij krijg ik het beeld door van een weegschaal: daar waar de mens zijn kant te zwaar maakt, verzwaart het dier zijn eigen kant waardoor er weer balans is.
‘Waarom doe je dat?’ vraag ik. ‘Uit liefde.’ ‘Wij als mensen zeggen: opoffering is niet goed, ieder heeft zijn eigen taak,’ zeg ik bijdehand. ‘Dit is mijn taak.’
Ik blijf zitten met de vraag wat voor zin het heeft maar daar heeft Loesje antwoord op: ‘Als het mens via mij ziet wat er bij hem gebeurt, kan hij zich corrigeren. Ik ben de spiegel. Soms heeft iemand externe hulp nodig om het intern op orde te krijgen.’

Meningen over elkaar

Het is niet altijd pais en vree tussen dieren. Zoals er sympathieën zijn, zijn er ook antipathieën. Het is dan ook logisch dat een tolk wel eens ingeschakeld wordt bij onderlinge conflicten. Als een soort buurtbemiddelaar hoor je alle partijen aan en probeer je zo te praten met iedereen dat er in ieder geval geprobeerd wordt om elkaar te verdragen. In dit soort gevallen zit de eigenaar er ook middenin met emoties (het geruzie inmiddels meer dan zat) en moet je als tolk vaak wat meer initiatief nemen in het gesprek.
Ik vind het fantastisch dat via diercommunicatie duidelijk wordt waarom het tussen sommige dieren niet vanzelf gaat. Zo liet poes Spinny weten dat ze de afhankelijkheid en gehoorzaamheid van honden eigenlijk minnetjes vindt. Ik heb haar uitgelegd dat ieder is zoals hij is (naar zijn soort en aard). Maar hond Terry liet zich niet afbrengen van zijn enorme afkeer naar katten. ‘Ik hoef toch niet iedereen leuk te vinden?!’ redeneerde hij. Zijn eigenaar vond dat hij gelijk had en dat het voor haar een kwestie van opletten blijft buiten.

Focus

Mensen die paardrijden weten dat ze geconcentreerd moeten rijden, anders ‘gaat het paard klieren’ zoals dan gezegd wordt. Een hond liet heel duidelijk zien wat er op zo’n moment aan de hand is: de aandacht van de mens verwaaiert in de lucht. ‘Waar moet ik me dan op focussen?’ vroeg hij zich af. Een andere hond vond het niet meer dan normaal dat als de mens geen aandacht meer voor hem had, hij alle recht had om zelf ook zijn gang te gaan. Je kunt hier toch niet spreken van ongehoorzaamheid van de dieren? Ze willen best. Heel graag zelfs. Maar dan als mens ook je koppie erbij houden.

Heldere beelden

Eén beeld vervangt duizend woorden, zeggen fotografen graag tegen tekstschrijvers. Binnen de diercommunicatie gaat dat ook op. Alleen moet de tolk het beeld dat ze van het dier krijgt wel in taal omzetten zodat de mens het begrijpt.
Maar de beelden zijn glashelder. Een hond liet een verticale lijn zien waarbij de mens bovenaan staat en hij onderaan. Dat is de hiërarchische plaats van beiden. Daar doorheen liet hij een horizontale lijn zien. Die stelde respect voor. Hij wilde dat de vrouw hem gelijkwaardig, met respect behandelde. Daar schortte het nogal aan en de vrouw begreep het beeld meteen.
Een oude kat liet haar leven zien als een lange lijn. Ze bevond zich aan het eind ervan. Toen gevraagd werd naar iets dat in de eerste vier maanden van haar leven gebeurd was, zuchtte ze: ‘Poeh, dat is ver weg.’ Maar ze wilde er wel weer even naar toe en samen liepen we rustig de lijn af om daar een kijkje te nemen.

Dieren als warme leraar

In gesprekken waarin ik tolk komt soms op humoristische wijze naar voren dat dieren leraren kunnen zijn voor hun mensen.
Zo was er een hond die doorgaf dat hij genoot van zijn lichaam, dat hij er mooi uitzag en dat hij dit op straat ook uitstraalde. De eigenaar kon dat helemaal begrijpen. Ze had zelf ook al vaker gezegd dat de hond liep te showen buiten. ‘Zij mag ook wel wat rechter op lopen,’ liet de hond daarop weten. Oeps, daar werd de vrouw even stil van maar ze wist precies wat de hond bedoelde.
Er zijn ook honden die tijdens een gesprek duidelijk laten weten dat ze meer leiding en grenzen willen. Ik hoor dan wel eens zuchtend: ‘O, dit is precies waar ik in mijn leven met mensen ook tegenaan loop.’ Vaak is men wel blij met zo’n leraar. Van een dier weet je zeker dat hij je nooit afvalt en dat hij eindeloos geduld heeft. Bovendien kun je aan het directe gedrag meteen zien wat je niet goed deed en waar je jezelf (weer) op moet corrigeren.
Maar dieren leren mensen ook te ontvangen (hun liefde en aandacht, gratis en voor niks) en rustig te zitten. Zo vond een kat dat een vrouw zich veel te druk maakte en ging ze vaak bij haar op schoot zitten. De kat reageerde gepikeerd dat ze heus wel ergens anders kon slapen maar dat deze vrouw zo hardleers was in het zichzelf voorbij lopen dat ze er wel op in móest grijpen.

Wisselwerking

Baba is een hond met wie ik vaker gesproken heb. Zijn eigenaar Boeg heeft de nodige scepsis wat betreft diercommunicatie maar hij vindt het goed dat ik af en toe babbel met Baba. Een paar dagen geleden liet hij weten dat Baba aan zijn poot geopereerd moet worden. Hij was nogal gestrest bij de dierenarts. Of ik er wat mee kon.
Ik heb Baba uitgelegd wat er zou gaan gebeuren en had er een goed gevoel bij. Op de dag van de operatie heb ik ‘m ook nog even benaderd, hem sterkte gewenst, vertrouwen gegeven etc. Het bericht van Boeg viel dan ook wat tegen: “In de loop van de morgen, voor de operatie, vond ik hem thuis wat onrustig. Ik zag er zelf ook tegenop! In de wachtkamer zat hij vreselijk te shaken en was zeer onrustig, wilde bij me op schoot, of liever weg, denk ik. Opvallend was dat hij op de behandeltafel redelijk rustig was.”
Hmmm, maar es vragen aan Baba waarom hij niet rustig was. Baba is glashelder: aan de ene kant was de geruststelling van mij en aan de andere kant de onrust van de eigenaar. Dat laatste viel over hem heen waardoor hij de rust moeilijk kon vasthouden. ‘In de wachtkamer pakte ik zijn angst over,’ vertelt Baba. Op de tafel kon hij zich overgeven.
Hij vertelt een behoorlijke optater gehad te hebben van de operatie. Maar hij doet het ‘keigoed’ volgens zijn baas/kameraad Boeg.

Spanning wegnemen

Iemand vertelt dat hun konijn steeds dochter Nina aan het voorhoofd likt. Ik vermoed wat hier aan de hand is maar vraag of ik het konijn mag vragen waarom hij dit doet. Het konijn geeft het beeld dat hij het liefst zijn poten in de vorm van handen om haar hoofd legt (niet op haar hoofd maar met ruimte ertussen) om de spanning en ballast weg te nemen. Maar dat kan hij niet en daarom likt hij het weg. Het is minder effectief dan wanneer de moeder het zou doen, laat hij weten. Het zou mooi zijn als hij de spanning bij Nina kan aangeven en de moeder het verder kan doen. Ik krijg het idee dat het belastend is voor het konijn en dat hij korter zal leven als hij het moet doen.
Voor deze moeder is het al een natuurlijk iets dat ze bij dit kind op die manier spanning kan wegnemen en ze kan het konijn via mij vertellen dat zij deze taak volledig op zich zal nemen. Het konijn likt Nina daar niet meer.

Fijngevoeligheid

Dieren kunnen een enorme fijngevoeligheid hebben. Heel subtiel en haarscherp. Zo had een hond niet zozeer last van zijn poot (de reden dat ik ingeschakeld werd) maar veel meer van het feit dat zijn vrouwtje zich van hem gedistantieerd had. Toen ik dat vertelde aan de vrouw, antwoordde ze: ‘Dat klopt. Ik realiseer me ineens dat ze dood kan gaan en dat zou ik heel erg vinden.’ Voor de hond was het heel belangrijk dat zij weer een stapje richting haar deed. Samen kan ze alles aan.
En hond Luna wilde niks meer hebben van de kersverse moeder die net met haar kindje uit het ziekenhuis was gekomen. Hij vloog voor haar weg en liet zich alleen door anderen aanhalen. Toen ik hem daarop aansprak, antwoordde hij: ‘Het is een twee-eenheid, er gaat veel aandacht naar het kindje.’ Ik kon hem uitleggen dat de bevalling heel zwaar was, lang had geduurd en spannend was verlopen. Er waren geen jaloerse gevoelens te merken bij de hond. Hij vond dat hij zelf een ingang moest zoeken bij haar. ‘Laat me maar even,’ zei hij. De vrouw kon het aan hem overlaten en twee dagen later sprong hij bij haar op schoot.

Weerzien

Een vriendin vertelt dat ze zo’n ontzettend leuk konijn hebben. Ik ga een praatje met hem maken op het moment dat de vriendin niet thuis is. Meteen krijg ik een associatie met de vogel die jarenlang bij hen gewoond heeft en een aantal jaar geleden is overleden. ‘Meneer Velders, je gaat toch niet zeggen …’ zeg ik overdonderd. Meneer Velders legt haarfijn uit dat hij de geboortes van de kinderen heeft meegemaakt maar dat hij niet aaibaar was. Hij wil zien hoe de kinderen opgroeien en koos ervoor om als konijn terug te komen. Ik weet dat dit bestaat maar vraag om een bewijs. ‘Als ze de muziek opzet die ze draaide bij mijn sterven, ga ik ontspannen languit liggen,’ helpt meneer Velders me.
Natuurlijk bel ik meteen de vriendin op. Die reageert enerzijds verbaasd maar vertelt ook dat ze meteen een klik met meneer Velders voelde. Als ze thuiskomt gaat ze direct naar de kooi en ziet meneer Velders op zijn achterpoten op haar staan te wachten. Ze mailt me: ‘Hij ging plat uitgestrekt tegen me aan liggen met de oortjes ook helemaal ontspannen … heeft heel stil en langgerekt gelegen terwijl ik hem aaide en tegen hem sprak. Ik heb hem ontroerd welkom terug geheten en gezegd dat de muziek later wel eens komt, dat er geen bewijs meer nodig is. Dat ik er niks van snap maar dat dat niet uitmaakt. Hij is heel welkom en we zullen goed voor hem zijn.’

Valse start

Ik denk dat het iedereen het wel eens gebeurt: een gesprek verkeerd beginnen. Mij overkwam het met een kat. Ik begon te gehaast omdat er net uitgerekend op het tijdstip van bellen iemand langskwam die ik vanwege mijn afspraak de deur moest wijzen. De vrouw voor wie ik tolkte viel met haar eerste vraag met de deur in huis. Normaal gesproken zou ik gevraagd hebben met een andere vraag te beginnen. Nu legde ik de kat meteen voor dat de huisbewoners haar niet boven wilden hebben.
‘Waarom niet?’ kwam het bits. Alle aangevoerde redenen van de vrouw vond ze niet gelden. Kattenharen: 'Ik ben niet vies.' Vlooien: 'Moeten ze me maar ontvlooien.' En waarom zou ze haar rust daar niet mogen zoeken? Het gesprek bleef defensief gaan en ik realiseerde me dat het lag aan mijn valse start. Ik legde de kat uit dat het een fout begin was, ze aanvaardde mijn excuses en we begonnen opnieuw. Vanaf toen was er redelijk overleg mogelijk.

Tijdelijk huisdier

Jonge gierzwaluw Henkie is twee weken huisdier geweest. Hij was uit het nest gevallen en we hebben geprobeerd hem in leven te houden. Op de zesde dag bezweek hij bijna. Ik heb hem toen intuïtief in mijn trui gestopt (het was gelukkig voor hem een koele zomerse dag waardoor ik een trui droeg) en vanaf dat moment begon hij geluidjes te maken. Hij heeft zich mij toegeëigend als plaatsvervangend nest en bloeide helemaal op. We deden samen boodschappen, gingen samen op visite, lieten samen de hond uit en af en toe maakten we een babbeltje via diercommunicatie.
Henkie vond alles bij ons thuis mooi om mee te maken: ‘Dat gebeurt niet elke vogel.’ Hij had plezier om ons maar: ‘Mensen zijn zo zwaar. Lach toch es vaker. Wees wat lichter.’
Hij vertelde ook dat hij ons van zich af ging zetten als hij zou gaan vliegen. ‘Ik neem jullie niet als last mee. Als sterretje in mijn hart maar niet als gedachtenlast.’
Henkie heeft ons behoorlijk beziggehouden maar ook hij zit als een sterretje in mijn hart. Heel 2010 zal ik aan hem denken want ik heb een foto van hem op de voorkant van mijn agenda geplakt.

De feuilleton van Henkie is hier te lezen. Het zijn 13 afleveringen geworden. In september staat hoe het Henkie op dat moment verging.

Eigenaar of ...?

In het informatieboekje dat ik eind december 2008 schreef over diercommunicatie (er zijn er nog wat te koop) schreef ik consequent over eigenaren van dieren. Tijdens het schrijven van deze blog merk ik dat ik het soms mijn pen niet meer uitkrijg. Hoe kan dit?
Iemand eigenaar noemen houdt voor mij een verantwoordelijkheid in. Verantwoordelijk zijn voor het algehele welzijn van het dier en het daarmee ook veiligheid en zekerheid bieden. Maar in mijn praktijk als tolk ervaar ik steeds meer dat dieren zich ook verantwoordelijk voelen voor de mens(en) waar ze bij wonen. Vanuit die wederzijdse verantwoordelijkheid kun je niet meer praten over eigenaar zijn van elkaar.
Als ik een gesprek met een dier begin, stel ik mezelf altijd voor en zeg dat de eigenaar (en dan noem ik de naam) gevraagd heeft of ik in dit gesprek wil tolken. Soms hoor ik meteen: ‘Ik heb geen eigenaar.’ Als de eigenaar dit hoort, is het ijs gebroken: dat gevoel had dat mens ook altijd al. Het zal niemand verbazen dat het in dat geval vaak om heel onafhankelijke en zelfstandige dieren gaat. En over katten van stand: bij hen mag je blij zijn dat je als mens bij ze in huis mag wonen!
Veel honden hebben geen moeite met de term eigenaar. Zij willen graag een roedelleider en zijn blij met deze stevige benaming. Ik zal het begrip eigenaar dan ook wisselend blijven gebruiken.

Misplaatst (met filmpje)

Het gebeurt heel vaak dat dieren van eigenaar verwisselen. Vaak met de beste bedoelingen wordt een dier ineens verhuisd. In bijgaand filmpje spreek ik met konijn Wally dat twee jaar geleden bij vriendin Petra in huis werd gebracht. Haar nichtje had geen aandacht meer voor het dier en Petra wilde Wally een goed huis bieden. Maar konijn Rumi (toen nog Mini) wilde niks weten van een ander konijn in huis. Op het filmpje is de onrust van Wally heel goed te zien. Ze wilde steeds weg. Wat niet op het filmpje staat is het eerste beeld dat dit dier me gaf toen ik contact maakte: ze knalde dwars door haar kooi. Ze wilde weg! Dat beeld spreekt voor zich, maar ja, dan moet je nog achter de reden komen zodat mens en dier tot een oplossing kunnen komen.

Zorgvuldig

Hond Sita kan door omstandigheden niet meer bij haar huidige eigenaar blijven. Haar nicht overweegt de hond in huis te nemen maar realiseert zich ineens dat de katten Gabriël en Spinny ook recht op inspraak hebben. Alhoewel ze zelf prima in staat is om met de dieren te communiceren, vraagt ze mij vanwege de objectiviteit.
Het lijkt erop dat alles goed zou kunnen gaan maar bij Sita merk ik ook onzekerheid, verdriet en zenuwen. Het is ook niet niks. Sita komt op proef en ik kom de tweede dag ook even kijken. Er heerst een wat voorzichtige sfeer. Ondanks dat de vrouw oppert dat ik wel met Sita mag babbelen, doe ik dat niet.
Thuisgekomen zit het me niet helemaal lekker en ik besluit alsnog contact te maken met Sita. ‘Waarom praatte je niet?’ vraagt ze meteen. Ai … Ze laat me zien dat ze op een kruispunt staat, dat ze zich alleen voelt en vertelt dat ze een lieve, bescheiden en gevoelige hond is. Ze ziet dat deze vrouw niet voor haar alleen kan kiezen en ik beaam dat: Gabriël en Spinny zijn er en zij heeft haar leven. Volgens Sita moet haar een plek aangeboden worden.
Op dit bericht onderneemt de vrouw meteen actie. Ze voelt het verdriet van de hond ook en maakt energetisch wat schoon. Dan gaat ze ‘in familieoverleg’ en maakt heel bewust een plekje voor Sita en biedt haar die aan. Sita gaat daar enthousiast op in. De vrouw vindt het super te merken hoe het open houden van de communicatie zo snel al zoveel impact heeft. Na dit familieoverleg zitten ze alle vier heel gemoedelijk binnen een straal van anderhalve meter bij elkaar.

Rondleiding door heer

Iemand wil graag een ‘functioneringsgesprek’ met haar kat en vraagt mij daarin te tolken. Op de vraag hoe het met hem gaat, laat hij zijn hele huis zien. Dit gaat op een heel waardige, gedecideerde manier. Ik krijg echt een rondleiding. Hij laat zien dat hij eten krijgt, hij laat de mensen en mededieren zien, zijn lievelingsplekjes waar hij zit, de kleine badkamerondeugden. De vrouw wil graag weten hoe hij de eerste vier jaar van zijn leven als dekkater in de cattery heeft ervaren. Hier wil hij even aandacht aan besteden door die deur naar het verleden op een kier te zetten. Ik mag even naar binnen kijken, zien dat het donker maar schoon was en dan doet hij de deur op een gentleachtige manier weer dicht. Afgesloten.
Het hele gesprek speelt zich alleen af in beelden. Die vertaal ik naar de vrouw en die moet vaak heel erg lachen want ze herkent de kat er meteen in. We zijn het er beiden over eens dat hij hun bezoek echt ontvangt, als een heuse gastheer.
Ik schreef al over standsverschillen. Nou, deze kater is ook echt een heer van stand. De vrouw had dat goed aangevoeld want ze veranderde zijn naam Amigo in Sir Enfield. Intimi noemen hem Enfield.
Achteraf zie ik dat Sir Enfield heel zorgvuldig zijn beelden heeft doorgegeven: een aantal beelden voor de vrouw als opheldering/bevestiging en een aantal beelden voor mij als informatie, dingen die de vrouw toch al wist. Want een echte heer besteedt ook tijd en aandacht aan de tolk.

Konijn meldt zich

We zijn bij vrienden in de tuin en het konijn is uit het hok en zit er op de grond bij. Ik heb de hele tijd de neiging het dier op te pakken en te aaien maar vind dat ik niet zo obsessioneel moet doen naar dieren. De dagen erna blijf ik maar aan het konijn denken en ik besluit contact op te nemen met hem. Ik vraag hem van wie de knuffelwens kwam en het konijn zegt dat hij graag op schoot had gezeten, erbij in de kring.
'Ik heb veel gedaan voor het kind des huizes. Die zit nu lekker op de rit en ik vind dat ik nu aan de beurt ben.' Na gedane arbeid is het goed knuffelen.
Ik vertel het de vriendin en hoor terug dat ze de wens, de interesse had dat ik met het konijn zou praten. Ze liet mij de ruimte, durfde het kennelijk niet te vragen. Ik weet dat praten met dieren voor veel mensen nog een grote stap is. Maar lieve mensen: vraag het me gewoon! Deze communicatievorm is gewoon beschikbaar.

Roedel bij elkaar houden

Honden houden niet van scheidingen. De roedel wordt uit elkaar gehaald.
Maar er is honden wel uit te leggen hoe de nieuwe situatie is. Ze begrijpen dan wat er gebeurt, in welk huis welke personen wanneer wonen en wat hun eigen positie is.
Deze uitleg is heel belangrijk om verwarring bij honden te voorkomen. Verwarring is namelijk niet leuk. Verwarring in een hond is niet prettig voor de hond en verwarring die naar buiten komt is voor de mensen niet leuk.
Hond Floor woont al langere tijd in een gescheiden situatie en de eigenaren denken dat ze het goed kan accepteren. Maar in een gesprek brengt de hond juist dit punt naar voren. Ze wil graag uitleg en heeft na even nadenken zelf een oplossing waar ze goed mee kan leven. Ze laat in beide huizen haar mand zien en trekt één grote cirkel om beide manden heen. Zo is er in haar beleving weer eenheid. Creatief, hè?

Zeer beschadigde dieren

Als ik lintjes zou mogen uitdelen, dan krijgt mijn schoonzus Karin er een. Zij vangt zeer beschadigde hondjes op, zowel uit binnen- als buitenland. Hondjes die ergens anders niet plaatsbaar zijn krijgen bij haar een kans. Met twee van die hondjes heb ik via diercommunicatie contact gehad en het waren de enige dieren die het gesprek op een bijzonder opmerkelijke manier begonnen.
Troy liet een groot zwart blok marmer zien toen ik contact wilde maken. Ik wachtte geduldig, zei hem dat hij voor mij niet bang hoeft te zijn, dat ik hem niks kan aandoen op dit niveau en dat het gesprek op verzoek van Karin was. Na een tijdje gluurde hij langs een van de zijkanten en voorzichtig liet hij contact toe en gaf hij informatie over zijn leven.
Knuppy startte het gesprek met opgetrokken lippen en liet meteen weten dat hij héél hard kon bijten. ‘Blaffen is een wapen en mensen zijn een gevaar en onbetrouwbaar.’
In beide hondjes heeft Karin heel veel geïnvesteerd en het lukte haar een band met ze op te bouwen. Voor mij is zij een held. Maar voor de mensheid onzichtbaar. Vandaar deze ereplek op mijn blog!
(De hond op de foto is niet Troy of Knuppy)

Dieren weten veel

Dieren weten veel, heel veel.
Als tolk ben ik doorgeefluik. Ik heb vaak niet eens door wat een impact mijn vertaling heeft op het mens of het dier. Dat hoeft ook niet want ik mag de informatie niet censureren of beïnvloeden.
Een hond laat het beeld zien dat hij alle huisbewoners het huis in duwt en hij de buitenste, beschermende laag vormt. ‘Ze moeten elkaar vasthouden,’ zegt hij. Hij laat zien dat hij om de mensen heen loopt en er een zware taak aan heeft ze bij elkaar te houden. Drie maanden later hoor ik dat ze gaan scheiden.
Een kat staart heel vaak naar een bepaalde hoek van de kamer. Als ik daar naar vraag, krijg ik beelden van een schoorsteenmantel. Die hebben die mensen niet maar het dier blijft dat beeld geven. ‘O, wacht even … ons oude huis had een schoorsteenmantel!’ Ah, een aanknopingspunt. Vervolgens krijg ik door dat daar iets op stond. ‘Ja, een foto van mijn oma.’ Dan valt de puzzel in elkaar. De kat ziet oma als ze op bezoek is en begrijpt niet dat mensen haar niet zien. De vrouw begrijpt ineens een aantal dingen. Die vertelt ze mij niet en dat hoeft ook niet. Ik ben enkel tolk en op dit moment een schakeltje in haar leven.

Geheimpje

Ik leer kat Marie kennen in de laatste weken van haar leven. Ze wil haar dieetvoer niet meer en wil het liefst gewoon gezellig met haar mensenpartner samen eten. En in zijn armen rustig sterven. Als ik dit vertel aan de man, zegt hij dat zijn hond ook zo gestorven is. Hij legt uit waar de sterfplek in huis is en vraagt of de kat kan vertellen waarom zij deze plaats soms mijdt. De kat vertelt dat de hond nog vaak aanwezig is in huis en dat ze eigenlijk een driehoeksverhouding hebben. Meteen vertelt ze dat ook zij niet weggaat bij deze man na haar overlijden. Ze moet er zelf erg hard om lachen want eigenlijk had deze driehoeksverhouding geheim moeten blijven.
Een aantal dagen later eet en drinkt ze helemaal niet meer. Ze geeft door dat ze het allemaal wel goed vindt zo. Ze heeft geen lust meer om te vechten. Haar tijd met deze man zit erop. Ze wil hem graag zeggen dat ze van hem houdt en zegt dat hij zich erg veel zorgen maakt. Haar verantwoordelijkheidsgevoel naar hem is erg groot omdat hij alleen achter blijft.
Deze kat is rustig zelf dood gegaan, in nabijheid van de man. Zowel de dierenarts als ik hebben het proces tussen deze twee mogen volgen en waren getuige van zijn blijheid dat het zo vreedzaam verlopen is.
Als ik aan deze man denk, zie ik hem lekker buiten lopen, de natuur in. Achter hem, ter hoogte van zijn schouderbladen, bevinden zich de hond en de kat. Een onafscheidelijk trio. Maar eigenlijk is dit een geheimpje.

Sterven

Een aantal weken geleden vroeg iemand me contact op te nemen met haar kat Jan. Jan was een beetje de weg aan het kwijtraken. Wist het allemaal niet meer zo goed maar wist wel dat hij absoluut niet tot last wilde zijn. Als dat het geval was, moest de vrouw er een einde aan maken, had hij laten weten.
Vanochtend kwam de mail dat Jan is overleden. Deze vrouw heeft inmiddels zelf de cursus diercommunicatie gedaan en had gisteravond, toen bleek dat het snel zou gaan, geprobeerd contact op te nemen met Jan. “Maar er was alleen nog maar een gevoel van rust, vrede en harmonie. Af en toe was een lichtje in de donkerte te zien. Absoluut geen pijn. Dat had me ontzettend gerustgesteld.”
Een vriend adviseerde om hem te laten inslapen maar deze vrouw wist dat het zo de natuurlijkste en mooiste manier van de wereld is om te overlijden.
Ik ben zo blij voor haar dat ze het zelf heeft kunnen ervaren dit keer. Want vorig jaar is haar andere kat overleden. Die wilde absoluut geen spuitje en wilde dat de vrouw de hele dag bij haar in de buurt bleef. De kat heeft er de hele dag over gedaan om in alle rust te kunnen sterven. Toen was ik het als tolk die de grote dankbaarheid van deze kat voelde voor het fijne huis dat ze had gehad. Nu kon deze vrouw zelf de rust, vrede en harmonie voelen.
Vanavond zal een mooie ceremonie zijn waar Jan zelf inspraak in had toen hij nog leefde. Hij had zelfs al doorgegeven in welke fles/pot hij zijn as zag. Wat een liefde en aandacht ...

Meebepalen

Ik ga ervan uit dat dieren en mensen gelijkwaardig zijn. Er is geen reden om mensen boven dieren te stellen of omgekeerd. Ieder z’n aard. Zo’n standpunt houdt in dat dieren dus mogen meebepalen wat er in huis gebeurt en hoe zij hun leven willen leven.
Een mooi voorbeeld is Pepijn, onze ara. Hij leeft op een stok, zonder kooi om zich heen en zijn vleugels worden niet gekortwiekt. Regelmatig wordt hij op de arm meegenomen door de kamer en elke avond knuffel ik hem voor ik ga slapen. Als de kachel niet brandt, kan hij via een touw door een gat in het dak het dek op. Daar is wel een kooi. Hij heeft de hele dag vrij uitzicht en kan reageren op de water- en andere vogels.
Je zou denken dat dit een mooi leven is. Maar Pepijn wilde wel meer. Zijn stok staat namelijk in een tochtvrij hoekje, achter een muurtje. Zodoende kan hij de keuken niet zien en heeft hij geen zicht op de deur en de rest van het schip. In een gesprek liet hij weten meer te willen zien. Daarom heb ik een touw midden in de kamer opgehangen zodat hij zich overdwars door het schip kan bewegen. De meeste huisbewoners vinden dit, net als Pepijn, een mooie oplossing.

Vrije wil

Het leuke van diercommunicatie is dat iedereen vrij is in zijn reacties. Zowel mens als dier.
Dat wil zeggen dat meningen soms tegenover elkaar staan en er niet tot een compromis gekomen kan worden. Of dat een dier ergens niet over wil praten en dus zwijgt.
Als een dier ergens niet over wil praten of iets onzin vindt, kan hij demonstratief zijn rug naar mij toedraaien. Dat deed Kwint zo mooi toen zijn eigenaar het gesprek startte met de vraag hoe hij het bij hun vond. Als dat het niveau van gesprek zou worden, zulke onzinvragen, dan hoefde het voor hem niet. Zij wist net zo goed als hij dat ze het heel goed hebben met elkaar, vond hij.
Soms wil een dier niet over een naar verleden praten. Dat is letterlijk verleden tijd en het oprakelen heeft geen zin. Terwijl andere dieren juist wel wat willen vertellen over hun verleden. Of ermee willen afrekenen en het verleden in gedachten een schop geven of het weg blaffen. Dat laatste gebeurde spontaan tijdens een gesprek met een hond. De eigenaar wist niet wat hem overkwam toen de hond ineens in de kamer stond te blaffen. ‘Ik blaf met hem mee,’ grijnsde ik, ‘Weg met dat verleden!’.

Hulp rond moederschap

Een kat die haar eerste nestje verwaarloosde en waarvan de jongen overleden, wordt al heel snel weer zwanger. Als we het over nieuwe jonkies hebben, zegt ze: ‘Doe maar in een doos en geef maar weg.’ Ik laat haar het beeld zien van moederpoezen die goed voor de jongen zorgen en vraag haar wat ze wil. ‘Heb ik keus?’ Ik vertel dat iemand altijd keus heeft om al of niet voor jongen te zorgen. De kat vertelt dat de hond het leuk vindt om voor de jongen te zorgen maar zij niet. Zij heeft zelf veel aandacht nodig. Maar ze realiseert zich dat zij het zal moeten doen met de jongen. Ze vindt het zwaar en vraagt om hulp. In de periode voor de bevalling spreek ik haar regelmatig en nemen we de bevalling en de eerste periode daarna door.
Als de zeven jongen er zijn, staan wij stand-by omdat het vakantie is. We geven de moederpoes veel aandacht en veel complimenten. Ze verzorgt de jongen goed en lijkt er best trots op. Als de jongen zich beginnen voort te bewegen is ze even in paniek. Maar ik kan haar via diercommunicatie geruststellen.
Als de jongen drie weken zijn, komt de moederpoes onder een auto en is op slag dood. Gelukkig was de eigenaar al begonnen met het bijvoeren van de jongen omdat de moeder zo ontzettend dun werd en zo moe was. Ze zijn het voeren door een mens dus al wat gewend. De jongen zijn uitgegroeid tot gezonde katten, ook mentaal. En de hond heeft daar een grote rol in gespeeld. Zou het geholpen hebben dat ik een appèl op hem gedaan heb?
De moederpoes is de eerste nacht naar haar overlijden bij de jongen gebleven maar had door dat ze niks meer kon doen voor ze. Ze bedankte me voor de ervaring die ze had kunnen opdoen en is verder gegaan.

Hiërarchie

Dieren doen aan hiërarchie. Het is iets natuurlijks en over het algemeen kent een huisdier zijn of haar plaats. Maar soms heeft een dier het ‘te hoog in de bol’ en laat zich letterlijk hoog gepositioneerd zien. Het is dan aan mij om uit te leggen dat de mensen bovenaan staan. Uiteraard doe ik dit in overleg want het kan niet zijn dat ik iets uitleg waar de mensen niet naar leven. Dat geeft verwarring bij het dier.
Een hond had daar erg veel moeite mee. Hij liet zich aan de eettafel zien, op een stoel, tussen zijn twee mensen in. Het duurde een hele tijd voor hij vrijwillig op de grond ging zitten.
Een jonge kat had zichzelf ook te hoog geplaatst. Fysiek liet ze dit zien door erg aanwezig te zijn en veel te hardhandig te zijn naar mensen. Naar mij liet ze zichzelf op ooghoogte van de mensen zien. Toen ik uitlegde dat het op die manier niet prettig leefbaar is, ging ze naar beneden. Later hoorde ik van de eigenaar dat ze sindsdien op de barkruk zit. Toen ik weer contact met haar opnam, liet ze zich netjes op de grond zien. Ze is nog steeds ondeugend en eigenwijs maar het contact met haar is beter en ook de kinderen durven weer met haar te spelen.
Een andere kat had zich de man des huizes toegeëigend. Toen ik uitlegde dat de man en de vrouw voor elkaar op de eerste plaats kwamen, kon ze dit accepteren. Na een aantal dagen mocht de vrouw haar voor het eerst aanhalen en knuffelen.

Avontuurlijk en beroemd konijn

Dat Rumi een bijzonder konijn is, had ik al geschreven (Rumi en het wortelloof). Rumi reist mee in de auto, gaat in de draagzak mee wandelen en deinst niet terug voor een reis van acht uur naar Tsjechië. Een van de eerste keren dat Rumi meeging in de auto was toen ik een lezing hield over diercommunicatie. Aangezien daar een stukje film werd vertoond waarin ik sprak met haar en een ander konijn mocht zij mee als filmheld. Daarna zijn we de kroeg ingegaan met haar en draaide de barkeeper Flappie van Joep van ’t Hek. Rumi besefte heel goed dat ze het middelpunt was in de kroeg en vond dat wel leuk. De volgende dag moest ze wel bijkomen van de drukte en de harde muziek. Maar ze houdt van actie en is graag bij Petra.
Ze voelt en begrijpt altijd wanneer er een grote reis in aantocht is en geeft via mij aan wat ze graag wil: ze eet alleen als de auto stilstaat en er even frisse lucht door de auto gegaan is.

Villa's voor cavia's

De woonruimte van de papegaai neemt zo’n 1,5 bij 1,5 meter in. Het grondoppervlak gebruikt hij niet dus daar leven twee cavia’s. Twee broertjes. Ze zijn al vanaf de geboorte bij elkaar dus ze verdragen elkaar maar het gaat niet zo van harte als vrouwtjescavia’s met elkaar kunnen leven. Omdat cavia’s graag in holen leven, had ik twee villa’s neergezet voor ze (het zijn eigenlijk dozen). Tijdens een gesprekje liet een van hen weten dat hij er graag een doos bij wil. Ik heb er netjes een villa bijgezet, alhoewel ik niet begreep waarom. Ze hadden er toch allebei één?
Pas later realiseerde ik me dat ze nu altijd naar een andere villa kunnen zonder hun broer eruit te jagen. Ze waren dus slimmer dan ik!

Streng

Soms ben ik op het niveau van diercommunicatie heel streng voor dieren.
Een kat die de gewoonte had op de tafel te plassen, zei letterlijk: ‘Wat ben jij streng, zeg!’ toen ik haar daar namens de eigenaar op aansprak.
Ook de kleine Bell’amie (zie Jonge dieren), die tegen de gemaakte afspraak in toch steeds de slaapkamer met de hamster binnenging, heb ik ‘bij de lurven gepakt’. Ik heb haar alle kamers laten zien waar ze wel in mag en de ene kamer waar ze niet in mag komen visueel geblokkeerd voor haar. Van de eigenaar heb ik begrepen dat het over het algemeen heel goed gaat. Soms maakt ze er nog wel een spelletje van en verstopt ze zich achter de stoel. Ze kijkt dan steeds om het hoekje of de mensen haar wel zien.
Als ik Bell’amie een jaar later weer spreek, vertelt ze trots dat ze groot is geworden en heel goed haar best doet. Dat kan de eigenaar beamen. Ze is nog wel de drieste figuur in huis maar ze laat zich goed corrigeren en doet volgens hun inderdaad haar best.

Jonge dieren

Jonge dieren kunnen zo ontzettend leuk zijn om mee te praten!
Als ik contact zoek met de jonge kat Bell’amie, krijg ik meteen een heel alert beeld door en grote nieuwsgierigheid. Ze laat me het hele huis zien en laat zien dat het hele huis om te spelen is! Ze speelt en rent door het huis en ik kan niet anders dan haar laten uitrazen en er de tijd voor te nemen tot ze weer aanspreekbaar is. Ze heeft het helemaal naar ’t zin. Het leven is één groot speelterrein.
Maar het probleem is dat ze te hard speelt. Ik leg haar dat uit en ze zegt dat dit enthousiasme is. Ik zeg dat dit pijn doet bij mensen. ‘O.’ En meteen daarover heen: ‘Ik ben sneller!’
Ik vertel dat het spel stopt als ze mensen pijn doet omdat het dan niet meer leuk is. ‘Wat moet ik dan doen?’ vraagt ze. Ik zeg dat ze haar nagels moet intrekken tijdens het spel. Ze legt uit dat dit een reflex is en dus moeilijk zal zijn. Ik zeg nogmaals dat het kan zijn dat het spel dan stopt en we denken allebei dat het beter zal worden als ze groter en niet meer zo druk is.

Jong geleerd, nooit verkeerd

Het kunnen praten met dieren heeft zo zijn voordelen.
Een jong meisje dat net de cursus diercommunicatie met succes heeft afgesloten, paste op een kind en dus ook op kat Sam. Toen Sam via de keukendeur naar binnen wilde, kreeg het meisje de deur niet open. Ze is buitenom gelopen om de kat te halen maar mocht hem niet oppakken. Ze besloot de geleerde diercommunicatie toe te passen en heeft het dier ‘naar de voordeur gepraat’. Daarvoor moesten ze door het achter- en zijpad, langs verschillende huizen, over de stoep. En het werkte! Degene waarbij Sam in huis woont, gaat altijd intuïtief met hem om dus de communicatie was hem niet vreemd.
Het leek mij voor het meisje een heel leuke ervaring. Ze liet weten het aan de ene kant geweldig te vinden en het aan de andere kant nog steeds niet voor honderd procent te kunnen geloven. Eén troost: dat heeft iedereen die hiermee begint. Het is een kwestie van steeds de resultaten blijven zien en vertrouwen hebben. En ervaringen met elkaar delen!

Tweedehands gevoelens

Ik noem het tweedehands gevoelens, de gevoelens die ik via dieren ervaar. Het is belangrijk dat ik ze binnen krijg omdat ik eigenaren dan kan uitleggen wat het dier ervaart.
Er is onderscheid tussen lichamelijke en emotionele gevoelens. Er zijn een aantal lichamelijke gevoelens die mij vreemd zijn maar die ik toch ervaar: epilepsie, blindheid, tumoren, koliek, tia, ernstige verstopping, verstikking, hartstilstand, vuurwerk dat in je hoofd uiteen lijkt te knallen. Dan zijn er lichamelijke gevoelens die ik wel ken maar door het dier in andere mate en op andere plaatsen gevoeld worden.
De emotionele gevoelens die er bij dieren heftig inhakken (en via hen bij mij dus ook) zijn mijzelf ook bekend: verdriet, blijdschap, boosheid, angst, verwardheid, alleen voelen, enthousiasme etc.
En dan is er de mix van lichamelijk en emotioneel. Ik ervaar ze via de dieren en op het moment dat ik het uitleg aan eigenaren, trekken die zelf de conclusie: het lijkt op zwakbegaafdheid, autisme of ADHD.
Het ervaren van andermans gevoelens zijn voor mij geen last maar een rijkdom. Ik moet er alleen voor zorgen dat ik het niet tot mijn probleem maak. Maar dat is met intensieve gesprekken met mensen net zo. En als ik toch verwerkingstijd nodig heb na een gesprek, dan pak ik er een sigaartje bij.

Standsverschillen

Zelf heb ik de neiging niet aan standsverschillen te doen. Maar bij dieren zie ik het soms toch.
Zo was er een rustige, bedaarde kat waarvan de eigenaren dachten dat het leuk was voor haar om er een andere kat bij te halen. Na een half jaar ging het nog steeds niet goed. De eerste kat werd letterlijk ziek.
Tijdens het gesprek bleek dat de eerste kat zich een dame van stand voelde en de kater die erbij gekomen was, was echt een straatschoffie, een ondeugende kwajongen. Na het gesprek ging het eventjes goed maar al snel werd het nog erger. De mensen besloten met pijn in hun hart om voor ‘het straatschoffie’ een ander goed huis te zoeken.
Siamesen en Abessijnen zijn ook types apart. Ze laten je voelen dat je blij mag zijn dat je met ze hebt mogen praten. De eerste keer dat ik een Abessijn sprak, had ik de hele avond het gevoel met een heer van stand gepraat te hebben.

Buiten wonen

Kat Roosje kiest ervoor om buiten te wonen. Ze houdt niet van de geluiden in huis en is het liefst dag en nacht in de ommuurde stadstuin, waar ze de beschikking heeft over het speelhuisje. Vanaf die plaats houdt ze het huis en de bewoners goed in de gaten. Ze ziet dat de vrouw zich soms zorgen maakt over haar en zich afvraagt of ze het wel goed doet met de kat. Roosje laat via mij weten dat ze op deze manier heel gelukkig is.
De vrouw wil Roosje graag laten weten dat ze er een andere kat bij willen hebben. Een aaibaar dier waar de kinderen plezier mee kunnen maken. Roosje vindt dat een heel goed plan want Roosje weet dat zij daar niet geschikt voor is.

Flyers op te vragen

2010 is het jaar dat diercommunicatie in Nederland algemeen bekend is en dierentolken op ruime schaal ingezet worden!
Dat is mijn wens. Als jij deze wens ook hebt: bijgaande flyers zijn gratis bij mij te bestellen. Je kunt ze in je eigen omgeving uitdelen en bij dierenwinkels, dierenartsen of op andere plaatsen leggen.

Rumi en het wortelloof

Rumi is een bijzonder konijn. Een echt mensenkonijn. Ik praat al anderhalf jaar geregeld met haar op verzoek van haar mensenpartner, Petra. Op de een of andere manier tolk ik niet tussen hen beiden maar krijg ik van Petra een seintje wanneer ik weer es met Rumi mag babbelen over het een of ander. Dat geef ik dan weer door aan Petra.
Toen Rumi en Petra in de Ardennen waren, knoopte ik ook een gesprekje aan. Rumi liet weten dat ze wortelloof wilde, wat ik braaf doorbriefte aan Petra. Die moest lachen want het was inderdaad zo dat ze dat thuis vaak kreeg maar op die plek in de Ardennen was het moeilijk te verkrijgen. Het spreekt voor zich dat ze haar best heeft gedaan om toch aan wortelloof te komen.

Dier als spiegel

Ik werd ingeschakeld als tolk omdat een vrouw zich afvroeg of de kat het nog wel fijn vond bij hen. Ze had sterk het vermoeden van niet en wilde het beste voor het dier. Als zij ergens anders wilde wonen, zou ze dat organiseren.
In de loop van het gesprek liet de kat exact de situatie zien waarin de vrouw zich in het gezin bevond: met de rug tegen de muur, zichzelf aardig kwijt. De kat was heel duidelijk. Ze bleef in huis, ze bleef bij de vrouw. Ze had het als liefdevolle taak op zich genomen om op deze manier de vrouw tot steun en tot spiegel te zijn. Op het eind van het gesprek zei de kat: ‘Wanneer gaat ze nu eindelijk eens naar mij luisteren?’

Telepatische sms'jes

Het is wel fijn als je dieren kunt verstaan. Op een dag is de witte kat weg, de zieke. Ze had vorig jaar al laten weten dat ze absoluut zelf dood wil gaan en als wij dat niet respecteerden zou ze een stil plekje zoeken om zelf te sterven.
Ze is nooit zo lang weg en ik krijg het een beetje benauwd. Ik kan haar nergens vinden, kijk op de meest rare plekken en besluit uiteindelijk diercommunicatie in te schakelen.
Ze verzekert me dat het goed met haar gaat maar zegt niet waar ze is. De hele tijd geeft ze het gevoel door dat het goed komt, meer informatie komt er niet uit.
Dan moet ik dus maar vertrouwen hebben. Binnen het half uur is ze terug.

De andere kat, Bach, is ook een keer lang weg. Lang wil zeggen: ze komt niet thuis voor het avondeten. Aangezien ze al een keer ergens opgesloten heeft gezeten, er hier in de buurt rattengif ligt en ze soms te ver weggaat (naar de weg, waar auto’s zijn die ze niet gewend is) maak ik me zorgen. Vrijheid is prima maar graag wel de dagelijkse structuur aanhouden zodat ik niet ongerust hoef te worden.
Bach verzekert me dat het goed gaat met haar. Jaja, denk ik, het kan ook goed met je gaan als je dood bent. Maar ook zij geeft niet meer informatie dan dat het goed gaat en dat ze wel weer terug komt. En ook zij is binnen een half uur terug.
Het is wel handig, deze telepatische sms'jes met de dieren.

Lekker praktisch

Op een dag in de zomer heb ik zin om eens bij te kletsen met onze eigen dieren.
Ik begin met de witte kat, die al jaren met kanker rondloopt. Es even kijken hoe ze nu in haar vel zit.
Deze kat laat meteen weten dat ze er niet over te spreken is dat ik de tweede kattenbak heb weggehaald. Ik sputter en leg uit dat het zomer is en dat ze best naar buiten kan en dat ik het gedoe met die extra bak in huis niet wil. Maar ze is onverbiddelijk: met haar lichamelijke klachten is het fijn om twee bakken te hebben.
In een eerder gesprek, voordat ik de tweede kattenbak had neergezet, wilde ze niet praten als het alleen maar ging over het piesen van haar in huis. ‘Als dat het nivo van gesprek is …’, redeneerde ze. Aangezien ik geen zin heb in weer een piesstrijd, pak ik de bak en zet hem terug in het halletje.

Dan naar de papegaai. Die is altijd wel in voor een praatje.
Maar vandaag niet. Hij wil maar één ding: dat het luik boven zijn stok open gaat zodat hij weer naar buiten kan, het dek op, de kooi in.
Kort hiervoor had het geregend en om binnenregenen te voorkomen, had ik het luik dichtgedaan. De papegaai legt haarfijn uit dat het nu droog is en dat hij weer naar buiten wil.
Okee, okee, dan babbelen we later.

De volgende poging is de hond. Die is minder eisend maar laat heel subtiel steeds maar één beeld zien: samen buiten lopen.
Ik zucht, denk: ‘Ja meid, je wilt zelf dat dieren ook inspraak hebben in hun eigen leven …’ en ga met de hond naar buiten.