Het leuke van diercommunicatie is dat iedereen vrij is in zijn reacties. Zowel mens als dier.Dat wil zeggen dat meningen soms tegenover elkaar staan en er niet tot een compromis gekomen kan worden. Of dat een dier ergens niet over wil praten en dus zwijgt.
Als een dier ergens niet over wil praten of iets onzin vindt, kan hij demonstratief zijn rug naar mij toedraaien. Dat deed Kwint zo mooi toen zijn eigenaar het gesprek startte met de vraag hoe hij het bij hun vond. Als dat het niveau van gesprek zou worden, zulke onzinvragen, dan hoefde het voor hem niet. Zij wist net zo goed als hij dat ze het heel goed hebben met elkaar, vond hij.
Soms wil een dier niet over een naar verleden praten. Dat is letterlijk verleden tijd en het oprakelen heeft geen zin. Terwijl andere dieren juist wel wat willen vertellen over hun verleden. Of ermee willen afrekenen en het verleden in gedachten een schop geven of het weg blaffen. Dat laatste gebeurde spontaan tijdens een gesprek met een hond. De eigenaar wist niet wat hem overkwam toen de hond ineens in de kamer stond te blaffen. ‘Ik blaf met hem mee,’ grijnsde ik, ‘Weg met dat verleden!’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten