Een kat die haar eerste nestje verwaarloosde en waarvan de jongen overleden, wordt al heel snel weer zwanger. Als we het over nieuwe jonkies hebben, zegt ze: ‘Doe maar in een doos en geef maar weg.’ Ik laat haar het beeld zien van moederpoezen die goed voor de jongen zorgen en vraag haar wat ze wil. ‘Heb ik keus?’ Ik vertel dat iemand altijd keus heeft om al of niet voor jongen te zorgen. De kat vertelt dat de hond het leuk vindt om voor de jongen te zorgen maar zij niet. Zij heeft zelf veel aandacht nodig. Maar ze realiseert zich dat zij het zal moeten doen met de jongen. Ze vindt het zwaar en vraagt om hulp. In de periode voor de bevalling spreek ik haar regelmatig en nemen we de bevalling en de eerste periode daarna door.Als de zeven jongen er zijn, staan wij stand-by omdat het vakantie is. We geven de moederpoes veel aandacht en veel complimenten. Ze verzorgt de jongen goed en lijkt er best trots op. Als de jongen zich beginnen voort te bewegen is ze even in paniek. Maar ik kan haar via diercommunicatie geruststellen.
Als de jongen drie weken zijn, komt de moederpoes onder een auto en is op slag dood. Gelukkig was de eigenaar al begonnen met het bijvoeren van de jongen omdat de moeder zo ontzettend dun werd en zo moe was. Ze zijn het voeren door een mens dus al wat gewend. De jongen zijn uitgegroeid tot gezonde katten, ook mentaal. En de hond heeft daar een grote rol in gespeeld. Zou het geholpen hebben dat ik een appèl op hem gedaan heb?
De moederpoes is de eerste nacht naar haar overlijden bij de jongen gebleven maar had door dat ze niks meer kon doen voor ze. Ze bedankte me voor de ervaring die ze had kunnen opdoen en is verder gegaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten