Een vriendin vertelt dat ze zo’n ontzettend leuk konijn hebben. Ik ga een praatje met hem maken op het moment dat de vriendin niet thuis is. Meteen krijg ik een associatie met de vogel die jarenlang bij hen gewoond heeft en een aantal jaar geleden is overleden. ‘Meneer Velders, je gaat toch niet zeggen …’ zeg ik overdonderd. Meneer Velders legt haarfijn uit dat hij de geboortes van de kinderen heeft meegemaakt maar dat hij niet aaibaar was. Hij wil zien hoe de kinderen opgroeien en koos ervoor om als konijn terug te komen. Ik weet dat dit bestaat maar vraag om een bewijs. ‘Als ze de muziek opzet die ze draaide bij mijn sterven, ga ik ontspannen languit liggen,’ helpt meneer Velders me. Natuurlijk bel ik meteen de vriendin op. Die reageert enerzijds verbaasd maar vertelt ook dat ze meteen een klik met meneer Velders voelde. Als ze thuiskomt gaat ze direct naar de kooi en ziet meneer Velders op zijn achterpoten op haar staan te wachten. Ze mailt me: ‘Hij ging plat uitgestrekt tegen me aan liggen met de oortjes ook helemaal ontspannen … heeft heel stil en langgerekt gelegen terwijl ik hem aaide en tegen hem sprak. Ik heb hem ontroerd welkom terug geheten en gezegd dat de muziek later wel eens komt, dat er geen bewijs meer nodig is. Dat ik er niks van snap maar dat dat niet uitmaakt. Hij is heel welkom en we zullen goed voor hem zijn.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten