"In overleg met eigenaresse en cavia"

Hoe toevallig kan iets lopen? Iemand had me geadviseerd contact op te nemen met een bepaalde dierenarts 10 km hier vandaan omdat die niet afwijzend tov diercommunicatie zou staan. Vind ik toch altijd lastig, dus uitstellen uitstellen. Zaterdag werd onze cavia ziek en ipv rustig heen te gaan, zoals ik dacht en hoopte, werd het zondagochtend steeds heftiger. Ik begreep van hem dat het iets in de hersenen was en de spasmen (zoals ik het doorkreeg) vond hij niet fijn. Van hem mocht er een einde aan komen. De dienstdoende weekenddierenarts bleek de dierenarts te zijn die ik nog niet benaderd had. Hoeveel dierenartsten zijn er wel niet in de regio??!! Boven de stervende cavia hebben we min of meer gezellig zitten keuvelen over diercommunicatie. Heel ontspannen, heel gewoon. Ik vertelde dat deze cavia en zijn broer destijds doorgegeven hadden dat ze drie dozen in hun hok wilden ipv twee. Dan hadden ze vrije keus en hoefden ze de ander er niet uit te jagen als ze onder een andere doos wilden. In zijn rapport naar onze eigen dierenarts schreef deze dierenarts dat in overleg met eigenaresse en cavia tot euthanasie was overgegaan. (De foto's zijn van zaterdagavond, zondagochtend en de laatste foto is vlak voor we naar de dierenarts vertrokken.)

Medewerker fietstocht Alpe d'HuZes

Regelmatig komt via Twitter en andere media de Alpe d’HuZes langs. Fietsen en tegelijkertijd geld binnenhalen voor het KWFkankerbestrijdingsfonds. Wij sponsoren ook iemand, maar om eerlijk te zijn: ik heb er niet veel mee. Tot ik via mijn werk als dierentolk hond Luca tref. De klacht is dat hij erg stil en afgesloten is. Ik heb al een keer eerder contact met deze hond gehad en toen was hij gewoon communicatief. Nu is hij dusdanig dat ik geen contact met hem krijg. Ik blijf ingangen zoeken en vraag hem in alle rust en bescheidenheid of hij iets van zijn innerlijke belevingswereld wil laten zien. Dan krijg ik van hem het beeld door van een langwerpig gat in de grond. Ik kan het niet anders omschrijven dan een gat waar een doodskist in kan. ‘Ben jij de laatste tijd veel met dood bezig?’ vraag ik aan Jolanda, die ik aan de lijn heb. Dan komt het hele verhaal eruit: man overleden aan kanker, goede vriend in dezelfde situatie, maanden bezig met het organiseren van de fietstocht op d’Alpe d’HuZes. Met dat Jolanda me dit allemaal vertelt, komt er een enorm verdriet van hond Luca los! Dat verdriet slaat in als een bom bij mij. Ik vertel hem dat hij niet al het leed van ziekte en dood op zich hoeft te nemen. Dat dit het pakkie-an is van Jolanda en dat ze er heel goed en bewust mee omgaat. Dat het zijn taak is om haar bij te staan en licht en vrolijk te zijn voor haar om haar op die manier te ondersteunen. Nadat we opgehangen hebben, heb ik nog een paar uur het gevoel of ik een enorme huilbui gehad heb. Wat kunnen dieren toch veel oppakken van mensen! Een week later hoor ik van Jolanda dat het iets beter gaat. Ze zijn net terug van de plek waar de vrachtwagen met spullen voor hun teams geladen wordt. ‘Luca springt en doet… met alle mannen die gaan, heeft hij even contact… en ik zie dat hij dat fijn vindt. Thuisgekomen lijkt hij moe en ligt hij weer bij mij…’ Als ik even contact opneem met Luca, vertelt hij trots dat hij goed meewerkt. En dat hij thuis dichtbij haar blijft? ‘We zijn een team. Ik moet haar in de gaten houden.’ Ik zeg hem dat ik deze blog ga maken en vraag of hij dat goed vindt. ‘Schrijf maar over mij als medewerker,’ hoor ik fier.