tag:blogger.com,1999:blog-83384888884773124442024-03-21T15:52:33.033-07:00tolktussenmensendierKorte impressies van een tolk tussen mens en dier.Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.comBlogger108125tag:blogger.com,1999:blog-8338488888477312444.post-2017062399881688002012-09-12T05:28:00.002-07:002012-11-30T03:24:48.037-08:00Op reisTolk voor dieren zijn is altijd verrassend. Ik spreek een hond die een herseninfarct heeft gehad, niet meer kan lopen en oud is. Narigheid, zou je denken. Maar nee, ik tref een vrolijke hond. Het lichaam voelt aan als een zeehond op het droge, maar het koppie, dat niet verbonden lijkt aan het lichaam, is vrolijk. Al snel komt er in mijn beeld een jonge hond rond haar kop spelen en haar uitnodigen te komen. Het is haar zus, die een aantal weken geleden overleden is. Ik moet erg lachen om deze hond.
Het is duidelijk dat er twee processen spelen: het aftakelende lichaam en de geest die al een heel eind op weg is naar andere oorden. Het gezin ziet het lichaam dat het moeilijk heeft, ik zie iets anders. In dit soort situaties krijg ik altijd ingevingen die mijn beelden verduidelijken. Ik zeg tegen de vrouw: ‘Het is hetzelfde als wanneer je kleuter voor het eerst op schoolreisje gaat. Als moeder zit je de hele dag in de rats en maak je je zorgen, maar het kind heeft een heerlijke dag.’ Zo is het ook met deze hond als ze slaapt. Ze vermaakt zich al uitstekend met haar zus. Als het lichaam echt stopt met functioneren, kan ze helemaal vertrekken.
<i>En wat gebeurt er na het gesprek? Na een paar dagen staat de hond op, loopt naar haar waterbak en doet weer lekker mee! Zo zie je dat je nooit iets kunt zeggen over het tijdstip waarop iemand overlijdt... </i>Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8338488888477312444.post-22411680981247704502012-07-17T05:02:00.000-07:002012-07-17T05:08:54.349-07:00Vrije keusRachmaninov, dat is de officiële naam die we het aangelopen witte katje geven. De vorige dag was al een zwart-wit katje komen aanlopen en de kinderen hadden haar Bach genoemd. Om hun vader te paaien vragen ze mij wat zijn lievelingscomponist is, zodat hij dit tweede katje niet kan weigeren. Rach krijgt op zesjarige leeftijd dusdanige kanker dat de dierenarts denkt dat ze het niet lang maakt. Een dierentolk denkt hetzelfde, maar Rach denkt er anders over: ze leeft nog ruim zes jaar door! De prednison die ze dagelijks krijgt, maakt haar dik. Het gebeurt regelmatig dat we denken dat het gebeurd is met haar, maar altijd krabbelt ze weer op. De laatste twee jaar staat er op haar verzoek een kattenbak in de kamer en ik verdedig de plaats van die bak vol vuur: terminalen hebben speciale rechten.
Rach heeft al diverse keren laten blijken dat ze zelf wil sterven. Ze doet er elf dagen over. Elf dagen van steeds minder tot niet eten en drinken. Elf dagen van stille plekjes opzoeken. Elf dagen van steeds meer lichamelijke aftakeling. ’s Avonds til ik haar naar binnen. Ik vraag haar of het zo goed is of dat ze toch een spuitje wil. Meteen krijg ik te horen dat ze de dierenarts de ogen uitkrabt als ik dat ga doen.
Op zondag moet ik weg en ik leg haar in de tuin. Vijf uur later vindt een van de dochters haar als ze net is overleden. Het is haar zelf gelukt.
Contact maken daarna gaat amper. Ze is heel moe, wil rust en dat is helemaal goed. Haar sterfproces gaat anders dan dat van <a href="http://tolktussenmensendier.blogspot.nl/2012/07/over-lijden.html">Polle</a>, die ‘zo’ uit z’n lijf vliegt en op de plek van bestemming aankomt. Waar Polle heel luchtig is (slapen, wakker worden, opstaan en doorgaan) heeft Rach een diepere slaap nodig voor ze wakker wordt, opstaat en doorgaat. Maar dan is ze er ook weer helemaal! Als ik contact met haar maak, begroet ze me uitbundig en ook zij laat zich zien in een energiek lichaam. Ik herinner me weer wie de oorspronkelijke Rach was, in haar gezonde lichaam. Volgens haar mag ik wat meer contact met haar maken, dan kunnen we weer lol maken. Ik hoef maar aan haar te denken, zegt ze, en ze is er weer. Rach heeft erg aan het aardse leven gehangen. Ze heeft op wilskracht geleefd in dat zieke lichaam en zei me al eens dat ze een lichaam nodig had om mee te kunnen doen hier op aarde. Ik vraag haar of haar einde zo goed was en ze zegt: ‘Als je een spuitje had gegeven, was ik heel boos geworden, dat weet je!’ Ik stel aan haar dezelfde vraag als aan Polle: ‘Hoe zullen we de blog over jou noemen?’ ‘Vrije keus,’ zegt ze en ze doelt daarmee op de manier waarop ze is doodgegaan. Ik ben blij dat ik haar heb kunnen verstaan en haar wens heb kunnen inwilligen. <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8aYAfYNM7aLu-ZXl1e77iuJKof_1fKrTaOOqpGh7VIvYDuhZjcmEyse8WXJXFq1QMktt0xpz6MWqvKahpCWp3qIVi-SOR3Fnx8R8VIUZC3ZPEp_O6VVaEceHbv3cxB_9Juf8NIe0kWNc/s1600/rach+in+tuin.JPG" imageanchor="1" style="clear:left; float:left;margin-right:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="320" width="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8aYAfYNM7aLu-ZXl1e77iuJKof_1fKrTaOOqpGh7VIvYDuhZjcmEyse8WXJXFq1QMktt0xpz6MWqvKahpCWp3qIVi-SOR3Fnx8R8VIUZC3ZPEp_O6VVaEceHbv3cxB_9Juf8NIe0kWNc/s320/rach+in+tuin.JPG" /></a></div>Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8338488888477312444.post-40287617188102818252012-07-17T02:54:00.000-07:002012-07-17T03:07:32.893-07:00Het echte leven leven<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIBZSMHLZKIlqHPgwUi-ReA7fq-0xLpGq-xf4ZR3RPG8TeTP3EPf2dfmJw4qmMekG-AAhTbT51Pi0xxCmK4VZkqWL5z7K0-_iREECyaMphKkqPkEcXJUpqvhkMnx4JWroFjwSmcuVkIaE/s1600/rach+en+tobias+op+stoel.JPG" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="180" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIBZSMHLZKIlqHPgwUi-ReA7fq-0xLpGq-xf4ZR3RPG8TeTP3EPf2dfmJw4qmMekG-AAhTbT51Pi0xxCmK4VZkqWL5z7K0-_iREECyaMphKkqPkEcXJUpqvhkMnx4JWroFjwSmcuVkIaE/s320/rach+en+tobias+op+stoel.JPG" /></a></div>In drie weken tijd zijn drie van de vijf huisdieren overleden. Dat is resetten voor de overblijvers en dat kost tijd. Maar het blijft stilletjes en leeg. Als ik met ara Pepijn babbel, hoor ik dat hij het veel te stilstaand vindt. Hij is altijd met meerdere dieren in de kamer geweest als wij weg waren dus ik begrijp wat hij met stilstaand bedoelt. Onder zijn stok woonde altijd een cavia dus er was altijd energie uitwisseling, op wat voor manier dan ook. Bovendien was het een mooi ecosysteempje. Sinds de vorige cavia er niet meer is, kiemen de zaadjes die hij laat vallen omdat hij ook regelmatig zijn waterbak erop leeg kiepert. Met cavia zagen we nooit sprietjes opkomen. Pepijn wil wel graag weer een cavia en kort overleg met de medemensenbewoners stuit niet op weerstand. Dus meteen naar de Welkoop om te kijken of er cavia’s zijn. Had ik me nota bene een week geleden nog verbaasd over het feit dat iemand daar een konijn kocht en nu sta ik zelf naar de enige harige mannetjescavia te turen. Hij ziet er onnatuurlijk uit met z’n haren alle kanten op en hij schijnt er al vijf weken te zitten.
Thuisgekomen laat ik Tobias aan Pepijn zien en die zegt steeds: 'Ahhh... ahhh....'. Tobias houdt zich de hele avond gedeisd en laat zich niet zien. De volgende dag doen we maar eens een gesprekje en hij geeft door dat de geluiden z’n kop in knallen. Dat kan ik me voorstellen, want vijf weken in een plastic kooi is heel anders. De hoeken heeft hij daar als gek ervaren. Ik vermoed ook door het feit dat hij van vijf kanten konijnen kon zien die hij niet kon aanraken.
‘Je gaat nu het echte leven leven, Tobias,’ leg ik uit. Ik laat hem in beeld van alles zien en vooral ook de lawaaipapegaai boven hem. Ik beloof hem dat hij elke dag eten en drinken krijgt en hij geeft het beeld dat hij eten zoeken leuk vindt. ‘Nou, dan zit je hier goed, want de papegaai kiepert bij elke maaltijd zaadjes tussen het zaagsel en de houtsnippers.’
Tobias geeft een opgevouwen zakdoek door als beeld. Zo voelt hij zich. Keurig netjes opgevouwen, maar wat heb je eraan? Ik hoop dat hij zijn jeugdige nieuwsgierigheid hervindt en binnenkort op ontdekkingstocht gaat. Het leven tegemoet. Wie verzint het toch om dieren zo lang in een doorzichtige plastic kooi te stoppen?Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8338488888477312444.post-65028279001198583332012-07-08T01:17:00.000-07:002012-07-08T01:17:39.557-07:00Over lijdenIk fiets rond en denk aan hoe ik deze blog vorm ga geven. ‘Polle, help me eens! Wat zou de titel moeten zijn?’ ‘Waar wil je het over hebben?’ ‘Over jouw overlijden.’ ‘Noem het Over lijden.’
Polle is een hond die niet van dierenartsbezoeken houdt. Dat doen we dan ook zo min mogelijk. Maar hij moet toch drie keer mee. Hij houdt niet van conflicten, wil ook altijd graag plezieren, dus als ik hem voorbereid hoor ik: ‘Als we naar de dierenarts gaan, zal ik dan buiten blijven?’
Gezien zijn leeftijd en de plaats van snel groeiende verdikkingen, besluiten we niet te opereren en het hem de rest van zijn leven zo aangenaam mogelijk te maken.
Polle laat weten dat hij wil dat we ophouden hem oud te noemen en zoveel aandacht te besteden aan wat hij niet meer kan: ‘Laat mij rusten zoals het past bij mijn leeftijd. En denk niet steeds: o, zodadelijk is hij er niet meer.’
Op een zaterdag realiseer ik me dat het wel eens eerder afgelopen kan zijn dan we denken en ik heb er veel voorverdriet van. Maar zondag begint hij weer te eten en er komt ook weer ontlasting. Toch bel ik maandag de dierenarts en we spreken vast af dat hij aan boord komt voor euthanasie als wij denken dat het genoeg is. Elke ochtend dat Polle poept, denk ik: ‘Yes! We doen weer een dagje!’ en blij bel ik naar mijn echtgenoot dat hij weer heeft gepoept.
Maar hoe goed kun je jezelf voor de gek houden? Er gaat veel meer in dan dat er uit komt en dat laatste kost hem erg veel moeite. Een van de dochters vindt dat we te ver doorgaan door niet in te grijpen. Wij reageren kortaf: ‘Hou toch eens op met je spuitje! Zolang hij eet, kwispelt en loopt grijpen we niet in.’ Maar ik overleg toch met Polle en hoor van hem dat de dochter gelijk heeft. ‘In de natuur zou ik allang dood geweest zijn. Dan had ik geen eten meer kunnen vangen, had ik me teruggetrokken en ging ik dood.’ Ik vertel hem dat het me dwars zit dat we wel beslissen dat dieren een spuitje ‘mogen’, maar dat we heel ingewikkeld doen als het over mensen gaat. ‘Dat is ook gevangenschap,’ vindt Polle en ik moet denken aan pony Bertus die datzelfde doorgaf. Door alle medicatie houden we leven kunstmatig in stand en komen dan uiteindelijk voor moeilijke beslissingen te staan. Voor Polle is doodgaan: slapen, wakker worden, opstaan en doorgaan.
Aan het eind van de week ga ik weer te rade bij Polle. Ik hoor een diepe zucht en hij geeft aan wel klaar te zijn. ‘Zou je ons missen?’ vraag ik hem, hoewel ik weet dat het een domme vraag is. Dieren weten dat het leven niet afgelopen is, maar dat het op een andere manier doorgaat en dat het contact blijft. Polle laat zien dat hij veel meegemaakt heeft in ons gezin en dat hij het van onderaf allemaal maar moest zien te begrijpen. Hij heeft geprobeerd katalysator te zijn in heftige tijden en dat heeft hij niet altijd goed aangekund. Bij heftige situaties ging hij dan even de kamer uit. Het snijdt door me heen: zo’n trouw dier dat alles maar moest ondergaan in onze mensenlevens. Ik geef hem het beeld van een spuitje en vraag: ‘Dus het is mijn probleem?’ ‘Ja, het is jouw probleem.’ Hij is er wel klaar mee.
Dan vraag ik hem of hij nog laatste wensen heeft. Ik krijg frieten en bos door. Dus die avond eten we frieten en krijgt hij daar stukjes van. En de volgende dag gaan we met de fietskar naar het bos en lopen we ons laatste rondje. Zondag is hij wat stiller en wil hij niet mee uit. Hij probeert te poepen vlakbij het schip, maar het gaat niet goed. Zondagnacht wil hij naar buiten en maandagochtend eet hij niet. Wel geeft hij een uur later over. Ik bel mijn echtgenoot en we besluiten dat het tijd is. Met de dierenarts spreek ik af dat hij na zijn werk langskomt. Ik heb de hele middag veel verdriet, vraag me af waarom ik er zo’n moeite mee heb, of het egoïsme is, gewoonte dat het dier er altijd is. Ik worstel me suf en zie het maar gewoon allemaal onder ogen.
Die avond is Polle goed bij. Hij kwispelt als mensen thuis komen, eet zowaar nog superlekker eten dat hij normaal gesproken niet krijgt (galgenmaal) en in het zonnetje wachten we op de komst van de dierenarts. Het gaat allemaal rustig en inderdaad lijkt het of hij gaat slapen. Alleen een graadje erger, want wat overblijft is het lege lichaam.
Een kwartier later ben ik beneden in het schip en overvalt een groot verdriet me. Maar dan hoor ik, recht m’n hart in: ‘Dank je wel!’ Dat is van Polle. Echt niet van mij, want ik zou er niet op komen om dat te bedenken!
De volgende dag word ik wakker met een enorme blijheid. Ik zie Polle voor me, rennend, gek doend met stokken en slidings makend. Ik moet erg lachen! Zo deed hij vroeger ook! Voor hem is het inderdaad: slapen, wakker worden, opstaan en doorgaan.
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVUh7dbEe-JFLKdKUAzn0N7OBY8Gz7r6Btb9sYBGzCq86kTawCwOhcgopijoO77MEpfm137X6wkprzbB2zZFwnxhR2PK4Q7yGHeWRyAQ60EG9Q0qavqUA-PQ3xzYZiHopwYwZ8QMb7iaM/s1600/hoofdstuk+12.JPG" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="229" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVUh7dbEe-JFLKdKUAzn0N7OBY8Gz7r6Btb9sYBGzCq86kTawCwOhcgopijoO77MEpfm137X6wkprzbB2zZFwnxhR2PK4Q7yGHeWRyAQ60EG9Q0qavqUA-PQ3xzYZiHopwYwZ8QMb7iaM/s320/hoofdstuk+12.JPG" /></a></div>Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8338488888477312444.post-38496103068541599652012-06-11T00:50:00.000-07:002012-06-11T00:56:14.499-07:00"In overleg met eigenaresse en cavia"Hoe toevallig kan iets lopen? Iemand had me geadviseerd contact op te nemen met een bepaalde dierenarts 10 km hier vandaan omdat die niet afwijzend tov diercommunicatie zou staan. Vind ik toch altijd lastig, dus uitstellen uitstellen. Zaterdag werd onze cavia ziek en ipv rustig heen te gaan, zoals ik dacht en hoopte, werd het zondagochtend steeds heftiger. Ik begreep van hem dat het iets in de hersenen was en de spasmen (zoals ik het doorkreeg) vond hij niet fijn. Van hem mocht er een einde aan komen.
De dienstdoende weekenddierenarts bleek de dierenarts te zijn die ik nog niet benaderd had. Hoeveel dierenartsten zijn er wel niet in de regio??!! Boven de stervende cavia hebben we min of meer gezellig zitten keuvelen over diercommunicatie. Heel ontspannen, heel gewoon. Ik vertelde dat deze cavia en zijn broer destijds doorgegeven hadden dat ze drie dozen in hun hok wilden ipv twee. Dan hadden ze vrije keus en hoefden ze de ander er niet uit te jagen als ze onder een andere doos wilden. In zijn rapport naar onze eigen dierenarts schreef deze dierenarts dat in overleg met eigenaresse en cavia tot euthanasie was overgegaan. <i>(De foto's zijn van zaterdagavond, zondagochtend en de laatste foto is vlak voor we naar de dierenarts vertrokken.)</i> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPqD9wRl-T5c_-W8LFyPWmmMIFghrr5fW3G_50z4jB7pokcDltaONAPNYkAb9dPczdlFJJiVFOEw3N29xfSNrqGjbJ0spdNklzaxnkXjjqv2J6eAfLY8B8Onw7AvXP9h54s_WSll1uXic/s1600/zaterdagavond.JPG" imageanchor="1" style="clear:left; float:left;margin-right:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="180" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPqD9wRl-T5c_-W8LFyPWmmMIFghrr5fW3G_50z4jB7pokcDltaONAPNYkAb9dPczdlFJJiVFOEw3N29xfSNrqGjbJ0spdNklzaxnkXjjqv2J6eAfLY8B8Onw7AvXP9h54s_WSll1uXic/s320/zaterdagavond.JPG" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLx-WRizLOqsfMOvYfN0guAishdP7t56eOLx8lahIYwzbj9wMR-VRJ1UdDBZTxhZMYwYNVPmthL-Q8s3VquM-FquBawVs0KiwqYrtmGM3UyKGn4gw60FXBHSHtG8F64FAIJOL7hUfI5mU/s1600/ziek+in+hand.JPG" imageanchor="1" style="clear:left; float:left;margin-right:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="214" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLx-WRizLOqsfMOvYfN0guAishdP7t56eOLx8lahIYwzbj9wMR-VRJ1UdDBZTxhZMYwYNVPmthL-Q8s3VquM-FquBawVs0KiwqYrtmGM3UyKGn4gw60FXBHSHtG8F64FAIJOL7hUfI5mU/s320/ziek+in+hand.JPG" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihDIhfA3X7JEsuJivfTwTnT-L0_cifZmUmSHuxywtzQ7URD68Zo0_bkSEnT-73xOxjpbnX8vHRpLOpY5oGr_mn7qSmJGqA8sqV3OI4GBBDvSHiN9xDhKLztvsDjJnphpYCEgHPHq52bkU/s1600/in+doek.JPG" imageanchor="1" style="clear:left; float:left;margin-right:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="320" width="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihDIhfA3X7JEsuJivfTwTnT-L0_cifZmUmSHuxywtzQ7URD68Zo0_bkSEnT-73xOxjpbnX8vHRpLOpY5oGr_mn7qSmJGqA8sqV3OI4GBBDvSHiN9xDhKLztvsDjJnphpYCEgHPHq52bkU/s320/in+doek.JPG" /></a>Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8338488888477312444.post-39322869171520458142012-06-01T06:51:00.000-07:002012-06-01T06:53:57.375-07:00Medewerker fietstocht Alpe d'HuZes<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuzJ7z5g828poH3rkIKzz-bKqVLvNnC-AF9ckTiR9jiw9b4vbxlxvDQORrb3KBtIq5y5T-oME7hKXwgxU4HtYQF1ntjgfIXYhyphenhyphenv-wkPOfwuMaiPI8z8xjJBTqRpa0HZlOmsfztASXqgbQ/s1600/luca+van+jolanda.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="320" width="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuzJ7z5g828poH3rkIKzz-bKqVLvNnC-AF9ckTiR9jiw9b4vbxlxvDQORrb3KBtIq5y5T-oME7hKXwgxU4HtYQF1ntjgfIXYhyphenhyphenv-wkPOfwuMaiPI8z8xjJBTqRpa0HZlOmsfztASXqgbQ/s320/luca+van+jolanda.jpg" /></a></div>Regelmatig komt via Twitter en andere media de Alpe d’HuZes langs. Fietsen en tegelijkertijd geld binnenhalen voor het KWFkankerbestrijdingsfonds. Wij sponsoren ook iemand, maar om eerlijk te zijn: ik heb er niet veel mee.
Tot ik via mijn werk als dierentolk hond Luca tref. De klacht is dat hij erg stil en afgesloten is. Ik heb al een keer eerder contact met deze hond gehad en toen was hij gewoon communicatief. Nu is hij dusdanig dat ik geen contact met hem krijg. Ik blijf ingangen zoeken en vraag hem in alle rust en bescheidenheid of hij iets van zijn innerlijke belevingswereld wil laten zien. Dan krijg ik van hem het beeld door van een langwerpig gat in de grond. Ik kan het niet anders omschrijven dan een gat waar een doodskist in kan.
‘Ben jij de laatste tijd veel met dood bezig?’ vraag ik aan Jolanda, die ik aan de lijn heb. Dan komt het hele verhaal eruit: man overleden aan kanker, goede vriend in dezelfde situatie, maanden bezig met het organiseren van de fietstocht op d’Alpe d’HuZes. Met dat Jolanda me dit allemaal vertelt, komt er een enorm verdriet van hond Luca los! Dat verdriet slaat in als een bom bij mij.
Ik vertel hem dat hij niet al het leed van ziekte en dood op zich hoeft te nemen. Dat dit het pakkie-an is van Jolanda en dat ze er heel goed en bewust mee omgaat. Dat het zijn taak is om haar bij te staan en licht en vrolijk te zijn voor haar om haar op die manier te ondersteunen.
Nadat we opgehangen hebben, heb ik nog een paar uur het gevoel of ik een enorme huilbui gehad heb. Wat kunnen dieren toch veel oppakken van mensen!
Een week later hoor ik van Jolanda dat het iets beter gaat. Ze zijn net terug van de plek waar de vrachtwagen met spullen voor hun teams geladen wordt. ‘Luca springt en doet… met alle mannen die gaan, heeft hij even contact… en ik zie dat hij dat fijn vindt. Thuisgekomen lijkt hij moe en ligt hij weer bij mij…’
Als ik even contact opneem met Luca, vertelt hij trots dat hij goed meewerkt. En dat hij thuis dichtbij haar blijft? ‘We zijn een team. Ik moet haar in de gaten houden.’
Ik zeg hem dat ik deze blog ga maken en vraag of hij dat goed vindt. ‘Schrijf maar over mij als medewerker,’ hoor ik fier.Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8338488888477312444.post-57452554061552973472012-05-11T03:51:00.002-07:002012-05-16T01:07:03.927-07:00Overleggen met dieren<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7WLsKTYzG0XjZafEjWX3cA_ctfy3NtDWtl3Dw-GYyRjdFJOki-YeLNn4D9cRQhA_EWujTN8ALyMsX9XN5KyeHPuym38x3mqBjV-gI2vzIilIL63CfM8nN4hrSzwZf8Afb16BCWpbBfHY/s1600/teodoris.JPG" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="200" width="112" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7WLsKTYzG0XjZafEjWX3cA_ctfy3NtDWtl3Dw-GYyRjdFJOki-YeLNn4D9cRQhA_EWujTN8ALyMsX9XN5KyeHPuym38x3mqBjV-gI2vzIilIL63CfM8nN4hrSzwZf8Afb16BCWpbBfHY/s200/teodoris.JPG" /></a></div>“Je kunt mij niet zomaar ergens neerzetten en dan zeggen dat ik er thuishoor,” aldus Teodoris, de kat.
Een paar weken geleden is hij naar een nieuw adres gebracht. De mensen bij wie hij lange tijd in huis woonde, vonden het beter voor hem dat hij naar een ander huis ging.
Na een paar weken daar binnen geweest te zijn, durfde de nieuwe eigenaar het aan om met mooi weer de deur open te zetten. Dat ging een paar keer goed, maar op een avond kwam Teodoris niet meer terug.
Ik word gebeld met de vraag of ik erachter kan komen waar hij is. Ik vertel Teodoris dat hij vermist wordt. ‘Vermist? Wie is wie kwijt?’ Het is de kat niet duidelijk en ik leg hem het hele verhaal uit zoals ik het gehoord heb. Het is ’s avonds laat is en ik val steeds in slaap tijdens dit contact. Ik beloof Teodoris de volgende ochtend weer contact op te nemen.
“Kun je het nog één keer uitleggen?” vraagt hij ‘s ochtends. Als ik dat doe, vertelt hij weer resoluut en gedecideerd opgewonden dat hij niet zomaar ergens is neer te zetten om dan met z’n allen te doen of hij daar thuis hoort.
“De mensen hebben deze beslissing genomen met de beste bedoelingen,” leg ik hem uit. “Ze maakten zich zorgen of jij bij hen wel op de goede plek zat.”
“Hun zorgen zijn niet mijn zorgen.” Het is duidelijk dat Teodoris niet gekend was in het plan. Vanuit hem gezien is het zó slordig. Hij laat weer weten: “Je kunt mij niet zomaar wegrukken en verplaatsen!”
Teodoris lijkt van plan zijn eigen huis te zoeken. Door zijn consternatie kan niet aan de orde komen hoe het nu met hem is en waar hij is.
“Goed,” zeg ik, me neerleggend bij deze stagnatie, “Wat kan ik dan voor je doen?”
“Ga dit maar aan de kaak stellen!” zegt Teodoris meteen.
En dat doe ik nu dus. In onze onwetendheid vergeten we vaak te overleggen met onze dieren. Het doet me denken aan hoe we vroeger met kinderen omgingen. Er werd besloten voor kinderen zonder dat ze inspraak hadden. Zonder voorbereiding werden ze uit huis gehaald en naar een tehuis gebracht als er thuis niet meer voor hen gezorgd kon worden. Men had toen niet door wat voor impact dit op een kind had.
We hebben een wereld te winnen want nu doen we nog net zo naar dieren. We vergeten dat dieren ook een bewustzijn hebben, heel veel begrijpen en dat er met hen te communiceren is. Ik heb al veel dieren gesproken die niet begrepen dat ze ineens naar een ander huis of een asiel moesten. Wat hadden ze verkeerd gedaan?
Teodoris heeft op deze manier van zich laten horen. Zijn mening telt mee.
<i>(De kat op de foto is niet Teodoris, maar onze kat die wel even model wilde zitten.)</i>Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8338488888477312444.post-38051732772706395352011-11-13T04:59:00.000-08:002011-11-13T05:07:30.064-08:00Boek: In de Stilte hoor je alles<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpfJbSt1KhEZJqIj2HsZxkJ1T6SsiNd1c8bmuJOYBgY0Nc9PFydsUXe249y72ngGm6-rhO3sRqMJ9SpUhIMTrIup0-w_3rbgD20sgBPiYXgmVqQQd3ug4FmtRfKkmYFZ-HwetXmicz55c/s1600/Nieuw_In-de-Stilte-hoor-je-alles_HAPPY-VIEW.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 284px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpfJbSt1KhEZJqIj2HsZxkJ1T6SsiNd1c8bmuJOYBgY0Nc9PFydsUXe249y72ngGm6-rhO3sRqMJ9SpUhIMTrIup0-w_3rbgD20sgBPiYXgmVqQQd3ug4FmtRfKkmYFZ-HwetXmicz55c/s400/Nieuw_In-de-Stilte-hoor-je-alles_HAPPY-VIEW.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5674465490337791730" /></a><br />In het nieuwe boek "In de Stilte hoor je alles" komen afwisselend huisdieren, vrije dieren en dierentuindieren aan het woord.<br />Het boek ziet er mooi uit: harde kaft, gebonden, 80 foto's, mooie opbouw in hoofdstukken, in het oog springende quotes.<br /><br />Het boek is te bestellen door een mail met naam en adres te sturen naar Petra: happy.view@xs4all.nl.<br />Dan €25,- voor het boek en €3,- voor de enveloppen en postzegels overmaken op 8029936tnv Happy View in Utrecht. <br />Het boek wordt na 20 november opgestuurd.Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8338488888477312444.post-8198026318994616592011-09-02T01:32:00.001-07:002011-09-02T01:32:43.135-07:00Verwonde kattenRecent had ik te maken met twee zwaar gewonde katten, beiden gegrepen door een ander dier. De eerste kat knapte maar niet op en het leek of alle levenslust eruit was. Mij werd gevraagd te tolken en het bleek dat ze het heel onterecht vond dat ze gegrepen was door een hond. Ze wilde heel expliciet horen van haar mensen dat ze dit niet verdiend had. Ik heb haar uitgelegd dat ze zou moeten gaan eten als ze wilde blijven leven en de mensen hebben haar verteld dat het inderdaad onterecht was dat haar dit was overkomen. Het diertje is die nacht weer gaan eten en gezien de verwonding knapte ze snel op.
<br />De andere kat kwam volledig in de kreukels thuis en haar sprak ik meteen dezelfde dag. Ze zat heel laag qua bewustzijn en energie en met grote tussenpozen kon ik haar duidelijk maken dat ze twee keuzes had: doodgaan of doorleven. Beiden heeft ze in overweging genomen. Ik dacht eerlijk gezegd dat ze zou kiezen voor doodgaan omdat dit actieve katje een lange revalidatie niet zag zitten. Maar ze koos kennelijk voor het leven want de volgende ochtend is ze gaan eten en plassen. De komende 3 à 4 weken revalidatie in de bench worden misschien niet makkelijk, maar ze gaat ervoor!
<br />Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8338488888477312444.post-87493816641868679612010-11-25T07:06:00.000-08:002010-11-25T23:49:03.301-08:00Diepere lagen<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhab3Say-ZlI-s9XPr8n6XkhwoEJ0BYvQH3R_7L5DpXQvmHHNI5jWIaoME14b8hEDoK-91d3FbhVFJCpxMIx_Y7Tjp-F_5-7S4v59h33_H_XyDu0aBcbSAOzWMJ4Ppuz1BLmnV1HZgkow/s1600/polle+met+stok.JPG"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 158px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhab3Say-ZlI-s9XPr8n6XkhwoEJ0BYvQH3R_7L5DpXQvmHHNI5jWIaoME14b8hEDoK-91d3FbhVFJCpxMIx_Y7Tjp-F_5-7S4v59h33_H_XyDu0aBcbSAOzWMJ4Ppuz1BLmnV1HZgkow/s200/polle+met+stok.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5543505135380471170" /></a>"Slaan jullie je kinderen?”<br />“Krijgt de hond elke dag genoeg eten?”<br />“Zijn jullie de baas in huis of zijn de kinderen dat?”<br />“Hoe reageren jullie als er weer diarree van de hond in huis ligt?”<br />“Staat je man achter je als je de kat corrigeert?”<br />Het lijken misschien stomme vragen die ik mensen soms stel als ik aan het tolken ben maar ik moet ze toch stellen.<br />Want hoe kan ik een hond uitleggen dat hij niet mag bijten als de mensen elkaar in huis slaan?<br />Hoe kan ik tegen een hond zeggen dat er altijd genoeg eten is voor hem (en hij dus niet aan het eten van de mensen mag komen) als hij niet de zekerheid heeft van regelmatig en genoeg eten?<br />Hoe kan ik zeggen dat een dier onderin de hiërarchie staat als ouders zich laten ringeloren door hun kinderen?<br />Hoe kan ik een ziek dier uitleggen dat het niet erg is als de ontlasting haar weer ontglipt als de mensen boos reageren?<br />Hoe kan de vrouw de kat de baas zijn bij een conflict als de man ondertussen in zijn vuistje lacht en zich daarmee achter de kat schaart?<br />Je houdt dieren niet voor de gek. Mooi weer spelen is er niet bij want dieren voelen haarfijn de diepere betekenis. Daarom zijn diergesprekken confronterend. Ze raken diepere lagen in jezelf.Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8338488888477312444.post-71799939466262906362010-11-22T00:23:00.001-08:002010-11-22T02:10:29.518-08:00Zwaarmoedig hondje<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnvGQCHGfHOz7zeQnTSoYZ3N5FfxRB-xaHtlxB4dS_tUs33TujtpIC8gC2dHykNhFh8sX8pqm7HewxpO_JhdXk42-yc4XrjNiS8tdHz8Esu0Ga-2IWNH7bghocx6WQPKXGl4rrG7HlcvQ/s1600/peceto.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnvGQCHGfHOz7zeQnTSoYZ3N5FfxRB-xaHtlxB4dS_tUs33TujtpIC8gC2dHykNhFh8sX8pqm7HewxpO_JhdXk42-yc4XrjNiS8tdHz8Esu0Ga-2IWNH7bghocx6WQPKXGl4rrG7HlcvQ/s320/peceto.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5542313692774126418" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Kruimel laat zich aan mij zien als een zwaarmoedig hondje. Zo’n zwaarmoedigheid waar Toon Tellegen een mooi verhaal van zou kunnen maken. Een zwaarmoedigheid om heel serieus te nemen en met waardigheid en eerbied mee om te gaan.<br />Nadat we een aantal onderwerpen hebben besproken, blijkt op een gegeven moment dat Kruimel graag optrekt met een heel vrolijk broertje van hem die ook in het huis woont. Dit hondje blijft in zijn vrolijkheid en laat zich niet door de zwaarmoedigheid van Kruimel naar beneden trekken. Voor mij ineens een hele eyeopener: hoe vaak heb ik me niet aangepast aan zwaarmoedige mensen om me heen en ben ik lager gaan zitten om contact met hen te kunnen hebben? Na het contact met Kruimel heb ik me voorgenomen in mijn eigen vrolijkheid te blijven. Laat anderen maar opstijgen …<br />Zijn bazen zien Kruimel na het gesprek veranderen in een blije hond: ‘Zijn oogjes glinsteren en tijdens het begroeten zwaait zijn staartje flink heen en weer. Hij lijkt zich meer en meer te ontspannen.’ Ik ben blij voor Kruimel. Zijn zwaarmoedigheid was indrukwekkend en intens maar ik gun iedereen toch een lichter bestaan!Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8338488888477312444.post-49522563635417821282010-11-18T02:14:00.000-08:002010-11-18T02:35:10.136-08:00Geheim plekje<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3MVoL5Q4T0mQqSq8CSdxHLvEERytVSNq2COhDML89Nv_knfXPypggaFjagQ-iTqmo9RrNoG7wwDzIziL8MASOdjo0X7LH8LgY0SFcqzi7PirS_Idf_I_CsvDudAQDFJsYF7WD45MaJGI/s1600/rock+4.bmp"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 193px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3MVoL5Q4T0mQqSq8CSdxHLvEERytVSNq2COhDML89Nv_knfXPypggaFjagQ-iTqmo9RrNoG7wwDzIziL8MASOdjo0X7LH8LgY0SFcqzi7PirS_Idf_I_CsvDudAQDFJsYF7WD45MaJGI/s200/rock+4.bmp" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5540835073598997730" /></a>Ik ken een hond waar ik me soms zorgen om maak. Zijn situatie is niet ideaal en zijn eigenaren niet echt capabel om hem op te voeden. Ik besluit een babbel te maken met het dier. <br />Hij laat zien dat hij zich aanpast aan zijn mensen: hij laat zich niet opvoeden, gaat zijn eigen gang, vernielt dingen, is zo dol als een stier en incasseert zijn straffen. Hij laat zich aan mij ongenaakbaar zien.<br />Ik vertel hem dat het me verbaast dat hij zich op deze manier staande weet te houden en dan maakt hij me deelgenoot van een geheimpje: om zich heen, om zijn kern/zijn wezen, heeft hij een vierkant geplaatst. Daarin zit een klein deurtje en daar mag ik even doorheen. Dan zie ik dat het daar binnen warm, intiem, rustig, stabiel en gezellig is. Zijn privé terrein! Een stukje van hemzelf waar niemand mag komen.<br />Ik krijg prompt de lachkriebels en zelfs tranen van blijdschap. Wat heeft dit diertje het goed voor elkaar! Ik hoef me dus geen zorgen te maken over dit hondje. Hij heeft zijn innerlijke leven helemaal op de rit!Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8338488888477312444.post-38260762500647701342010-11-17T21:44:00.001-08:002010-11-17T21:49:47.990-08:00Foute humorSjak is een katje met foute humor. Dat wil zeggen … hij is vreselijk grappig maar zijn geintjes zijn vaak net ongewenst: onder tafel in tenen bijten, vaasjes met bloemen om wippen. De andere kat in huis wordt er doodmoe van en trekt zich steeds meer terug. Wordt er soms zelfs ziek van.<br />Maar een katje als Sjak corrigeren is niet zo makkelijk want hij is zo leuk … En hij bedoelt het allemaal zo grappig. Het leven is één groot feest voor hem.<br />Om bepaalde beelden die ik van het dier doorkrijg over te brengen, val ik vaak terug op gedrag in een klas. Ik denk dat ik dat doe omdat kinderen ook heel puur zijn. ‘Met Sjak is het zo,’ leg ik uit, ‘dat je het kunt zien als die jongen in de klas die maar grapjes <em>blíjft</em> maken waar je als leerkracht eigenlijk op moet ingrijpen maar zijn grapjes zijn zo leuk.’ De vrouw aan de andere kant van de lijn herkent het meteen: ‘Ik ben leraar op een middelbare school en ik heb er nu ook zo een in de klas! Als ik me omdraai staat ie boven op de tafel de clown uit te hangen en reageert heel ontwapenend als ik er wat van zeg.’ <br />Tja, wat Sjak betreft: het wordt met de jaren minder maar ik denk dat ze met dit levenslustige katje nog wel wat te gaan hebben ...Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8338488888477312444.post-52444289804832235282010-11-17T13:53:00.000-08:002010-11-18T14:57:52.848-08:00Koningin van de trap<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiroISNK2liJ0tC8U3-sQYS1iNsvdLxVqyAxvXeD8tcBJbdfoUtIGgPZCKArKPfZnYG8tW5u8bY_Ypbqr419Q9Wiy3TG565cqcsnQ4T4LvzD0FR_X2hAEwntwLmEeAN2qimx0JCoMjg6xU/s1600/rosa.JPG"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiroISNK2liJ0tC8U3-sQYS1iNsvdLxVqyAxvXeD8tcBJbdfoUtIGgPZCKArKPfZnYG8tW5u8bY_Ypbqr419Q9Wiy3TG565cqcsnQ4T4LvzD0FR_X2hAEwntwLmEeAN2qimx0JCoMjg6xU/s200/rosa.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5540640753849786642" /></a>Soms is het even zoeken bij dieren wat ze nou precies bedoelen. Niet elk dier is namelijk meteen even transparant over zijn of haar gedrag. Rosa is er ook zo eentje. Ik heb haar al diverse keren ‘aan de lijn’ gehad en vertel haar mens dat ik Rosa nog steeds niet echt kan typeren. ‘Waarom denk je dat ik jou bel?’ krijg ik als antwoord, ‘Je weet dat ik mijn katten normaal gesproken goed kan lezen maar Rosa is niet altijd een open boek voor mij.’<br />Een van de vragen is waarom Rosa midden op de trap gaat zitten en de jonge kat de trap niet op of af laat gaan. Na een hoop gepuzzel komen we eruit: voor Rosa, met haar enorme zorgdrift, gebeurt er momenteel teveel in huis. Ze overziet het niet meer allemaal, heeft niet overal vat op en kiest daarom voor de trap. Die is overzichtelijk, afgebakend. In die positie op de trap is zij de koningin.Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8338488888477312444.post-6301518835472401112010-11-17T12:18:00.000-08:002010-11-17T12:25:35.149-08:00'Alleen doden worden opgehangen.'Deze onbenullige uitspraak deed ik tijdens een intensief psychologisch gesprek waarin ik tolkte. Tijdens het omzetten van de info van het dier naar de mens kan er wel es iets ongenuanceerd uit komen … Ik had zelf niet door wat ik zei maar werd uit mijn concentratie gehaald door het geschater van de vrouw aan de andere kant van de lijn. Gelukkig kennen we elkaar en begreep zij wat ik bedoelde te zeggen namens haar kat. Namelijk dat er wel foto’s van de overleden katten in huis staan maar niet van deze nog levende kat.Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8338488888477312444.post-46559897714253752010-11-17T12:00:00.000-08:002010-11-17T13:58:29.278-08:00Hoge nood<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieVvQ2W5zgkDqiow8fwxXG6s6TtheDVMAuDn1eZzjxJthTTK1g1TpXImzolImhBNEMrBR7FwTLhpU2cXlC7bt_Xd9ZKRJuU8i1h4w3CGmV6eWcDBcxnHZAeV-eRGH88kg6iFm946Kfjp4/s1600/spiegel.bmp"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 204px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieVvQ2W5zgkDqiow8fwxXG6s6TtheDVMAuDn1eZzjxJthTTK1g1TpXImzolImhBNEMrBR7FwTLhpU2cXlC7bt_Xd9ZKRJuU8i1h4w3CGmV6eWcDBcxnHZAeV-eRGH88kg6iFm946Kfjp4/s320/spiegel.bmp" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5540611638844017154" /></a>Sinds kort plast poes Aimée op allerlei plekken in huis. Mij wordt gevraagd contact op te nemen met haar.<br />Meteen laat ze gespannenheid zien. Stress. Ik weet dat er relationele spanningen zijn en kan daarom meteen op haar inhaken. Ik vertel dat ze de vrouw in huis niet helpt door overal te plassen waardoor zij veel moet wassen. ‘Ik help juist wel,’ hoor ik, ‘Ik laat zien dat de nood hoog is.’<br />Aimée heeft van nature een opgeruimd karakter en wil spelen en vrolijk zijn. Deze sfeer is veel te zwaar voor haar en ze kan ook geen ondersteunende rol bieden aan de mensen. Ik vraag haar om haar behoeften alleen nog op de kattenbak te doen. <br />Direct na het gesprek gaat de vrouw naar de kat en treft een dier dat zich heerlijk laat aanhalen. Ze legt uit dat het helemaal goed is als Aimée 'alleen maar' de vrolijke noot in huis is. <br />Een paar dagen later hoor ik dat Aimée weer door het huis rent, vrolijk en uitdagend is en niet meer op ongewenste plekken plast.Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8338488888477312444.post-77521125091137583542010-11-14T06:43:00.000-08:002010-11-14T06:46:57.114-08:00De aap in de opvangHet contact met dit dier past op geen van mijn blogs omdat het hier gaat om een aap die in de opvang zit. Geen echt dierentuindier dus, geen huisdier en geen vrij dier. Daarom een vermelding op alle drie de blogs omdat het toch raakvlakken heeft. <br /><br />Omdat deze huisdierenblog alleen heel korte verhaaltjes bevat, verwijs ik graag naar mijn blog over<a href="http://pratenmetdierentuindieren.blogspot.com/2010/11/de-aap-in-de-opvang.html"> dierentuindieren </a>of <a href="http://pratenmetvrijedieren.blogspot.com/2010/11/de-aap-uit-de-opvang.html">vrije dieren</a>.Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8338488888477312444.post-29969775303928326722010-11-12T01:09:00.000-08:002010-11-12T01:10:22.507-08:00Mensgericht vraagt andere aanpakIk zeg het wel vaker: ieder dier is anders en geen enkel dier(soort) kun je over een kam scheren. <br />Daarom kom je niet uit met standaard trainingsmethodes en vooropgezette ideeën.<br />Je kunt niet bij voorbaat zeggen dat dieren altijd een soortgenoot nodig hebben want sommige dieren zijn heel mensgericht en hebben daardoor geen belangstelling voor soortgenoten.<br />Rumi, het bijzondere mensenkonijn is daar een goed voorbeeld van. En ook Sting, de hond die ik laatst sprak.<br />Sting wil altijd bij mensen zijn, lijkt te luisteren naar gesprekken, gaat altijd mee naar restaurants en wil veel informatie. Gelukkig kletst de vrouw des huizes al veel tegen haar maar Sting wil ook wel meer inhoudelijke informatie, over boeken en films en gedachtegangen van de mens. Ze heeft de ietwat onhebbelijke neiging veel te blaffen en als ik vraag of dat minder zou kunnen reageert ze verontwaardigd: ‘Zij praten toch ook?!’<br />Sting is in de vakantieperiode bij de fokker in huis geweest en kwam heel timide terug. Ze is daar behandeld als gewone hond. Maar die benadering past niet bij Sting. Daar wordt ze heel ongelukkig van. Ik kreeg heel sterk de indruk dat Sting zich aan het voorbereiden is om eens terug te komen als mens. En dat vergt kennelijk nu al voorbereiding. Honden als Sting vragen dus een andere omgang en Sting weet dat ze het heel goed getroffen heeft met deze mensen. Enerzijds krijgt ze haar (mensen)info, anderzijds kan ze heerlijk hond zijn, o.a. bij de trainingen. Maar die gaan wel ‘des Stings’. Fantastisch hoe deze mensen de hond zien zoals ze is.Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8338488888477312444.post-71581968263797972202010-11-12T00:53:00.000-08:002010-11-12T00:55:01.209-08:00Grenzen aan ziekteIk denk dat er heel wat mensen zijn die moeite hebben grenzen te bepalen als ze te maken krijgen met een nauw verwant persoon met psychische problemen. Ook hierop hebben dieren hun eigen kijk.<br />Namens een vrouw legde ik een hond uit dat de man des huizes ziek is. De hond gaf een heel duidelijk beeld door: die hoort in bed, lekker toedekken, zelf uit de kamer weggaan en de deur op slot draaien. Als ‘toetje’ liet hij zien dat hij de vrouw bij de deur weg duwde.Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8338488888477312444.post-20248027116849248432010-10-01T07:12:00.000-07:002010-10-01T07:27:53.321-07:00Nooit moeder zijn<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifZqjT0dzPC_GBEIDUg-ft7Gzyh9xhSZLtv4kowrrBdZz2dZlXGAjwlzwTIvmDL8tMIE0BtAaJQnB4bGgfEyc-FbMn5dAQzUmplxu71vFrqRAH7jdKg1m3__Dl4-zNDwYLDUJHrVC2Lbo/s1600/knuffelhond.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifZqjT0dzPC_GBEIDUg-ft7Gzyh9xhSZLtv4kowrrBdZz2dZlXGAjwlzwTIvmDL8tMIE0BtAaJQnB4bGgfEyc-FbMn5dAQzUmplxu71vFrqRAH7jdKg1m3__Dl4-zNDwYLDUJHrVC2Lbo/s200/knuffelhond.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5523082187919933602" /></a>Mijn generatie is gaan luisteren naar kinderen. Tegenwoordig luisteren we ook al naar dieren. Het moet niet gekker worden, zullen sommigen denken. Maar is het wel zo gek?<br />Ik tref regelmatig dieren die graag een nestje jongen gehad zouden willen hebben maar die dat nooit zullen meemaken omdat ze ongevraagd gesteriliseerd zijn. Het ene dier is goed uit te leggen waarom de mens hiervoor gekozen heeft, het andere dier blijft in een verlieservaring steken.<br />Het zal hetzelfde zijn als bij mensen die ongewenst kinderloos zijn. De een zal ermee leren leven, de ander zal een blijvend verliesgevoel ervaren.<br />De manier van hiermee omgaan is bij mens en dier ook al vergelijkbaar. Zo loopt een hond het liefst met een knuffeldier rond, een kat wil graag een kitten erbij in huis, een andere kat wil graag dat de ongesteriliseerde kat in huis een nest krijgt zodat zij oma kan zijn, weer een andere kat ontfermt zich vol liefde over elke kat die het maar toelaat. <br />Ik sprak een keer een paard dat wist dat ze niet gedekt zou worden maar mij tot twee keer toe heel liefjes probeerde over te halen om de eigenaar toch te vragen of … want ze zou zo’n goede moeder zijn, zei ze.<br />Onlangs heb ik geprobeerd te bemiddelen en zo gebeurde het dat ik in een van mijn netwerken liet weten een kater te zoeken om een jonge kat te dekken. Ik kreeg reacties dat de asiels al zo vol zitten. Dat is zo maar ik zeg ook niet tegen iemand die zwanger wil worden dat de kindertehuizen vol zitten. Daarom ben ik blij dat ik alleen maar tolk ben en niet hoef te oordelen over de individuele dieren en hun wensen.Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8338488888477312444.post-1906320938450873972010-09-17T01:41:00.001-07:002010-09-18T11:11:23.280-07:00DikdoenerijVan kat Rosa heb ik geleerd dat opgeblazenheid niet alleen show is maar wel degelijk een functie heeft. Rosa deelt haar leven met heren van stand terwijl ze zelf meer het type keukenmeid is. <br />Om zich tussen deze katers staande te kunnen houden, laat Rosa een zwembandje zien dat ze om zich heen draagt. Een soort van gebakken lucht. Zeno, de andere kat in huis, laat mij zien dat hij heel goed in staat is om met één simpele haal van zijn poot het zwembandje leeg te laten lopen. Maar dat doet Zeno niet. Want Zeno is ondanks zijn jeugdigheid een echte heer. En echte heren respecteren anderen omdat ze door opgeblazenheid, dikdoenerij en gebakken lucht heen kunnen kijken naar de persoon zelf (en 'die persoon' zelf is in Rosa's geval een lief en wat onzeker katje!).Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8338488888477312444.post-18495261079354582002010-09-12T22:14:00.000-07:002010-09-12T22:34:22.930-07:00Trap<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0Rvb2hia0tSNCbXt8gBGUtWZDg7_Ib9lWyM0Evtxkcx7I9bBLbwxyp0OH-yk3DDaM8OzoKSB9vOjotPn0EQFPHaDfmpWFVrG_ECm2giI_G-h4w297JemZiF4o_ygf_nBPQLHYAWIX_80/s1600/foto+sjef+en+piek.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 192px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0Rvb2hia0tSNCbXt8gBGUtWZDg7_Ib9lWyM0Evtxkcx7I9bBLbwxyp0OH-yk3DDaM8OzoKSB9vOjotPn0EQFPHaDfmpWFVrG_ECm2giI_G-h4w297JemZiF4o_ygf_nBPQLHYAWIX_80/s320/foto+sjef+en+piek.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5516266904456674466" /></a>Op dit bankje, bij vrienden op de ark in een onverwacht zonnetje, wordt me een schitterend verhaal verteld:<br />Altijd als deze man thuiskwam, zat zijn kat hem op de trap op te wachten. Dat was een gegeven waar hij dagelijks op kon rekenen en natuurlijk een ritueel werd waar beiden hun plezier aan beleefden. Op een dag kwam de man thuis en trof hij de kat buiten. De kat keek hem met grote verschrikte ogen aan en nam meteen een sprint. Hoe de man ook riep, de kat kwam niet bij hem. Hij besloot maar gewoon naar binnen te gaan en wie zat daar netjes op zijn plaats op de trap? Kennelijk was het dier voor een keertje niet helemaal juist aangesloten op de man maar wist hij zijn ‘fout’ snel te herstellen!Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8338488888477312444.post-75124174453632585112010-09-09T09:05:00.000-07:002010-09-09T09:07:40.578-07:00Wie beslist ... ?Dit keer een link naar de <a href="http://devliegendeschildpad.blogspot.com/2010/09/cortez.html">weblog van Petra</a>, waar het verhaal staat van een oude kat waar ik mee sprak.Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8338488888477312444.post-25486600723931524932010-09-07T09:32:00.000-07:002010-09-07T09:35:23.544-07:00Van terror naar kwetsbaarDe <a href="http://tolktussenmensendier.blogspot.com/2010/08/kattentaal.html">buurkat van Sam</a> blijft maar in de tuin komen, ondanks de afbakening die gemaakt is. Tijd om deze kat es persoonlijk aan te spreken. Ik leg contact met het dier en hij laat zien dat hij als een tank door de buurt gaat. Hij maakt zich groot, borst vooruit en eigenlijk is er geen zinnig ‘woord’ uit te krijgen. Ik probeer zijn zachte kant te vinden zodat ik hem daarop kan aanspreken en kom na een paar pogingen uit bij zijn kittentijd. In de eerste weken is hem kennelijk iets aangedaan waardoor hij een ongelooflijke machohouding heeft aangenomen: hij zal niet meer geraakt worden.<br />De vrouw die bij Sam hoort, vraagt zich af of de kat voeding bij hen komt halen. Ik vraag het de kat en heel voorzichtig zet hij in hun tuin een ‘doosje’ neer waarin zijn kwetsbaarheid zit. Vanaf dat moment begint in mijn beeld van alles te stromen tussen de mens en de twee katten. We vragen Sam wat hij ervan vindt en Sam geeft door dat als het zo ligt, hij wel ruimte wil geven. <br />We zijn allebei onder de indruk dat deze kat zijn kwetsbaarheid heeft willen tonen en kennelijk heel goed heeft aangevoeld dat hij inderdaad bij deze mens en deze kat kan halen wat hij tekort komt. En we zijn blij dat de vrouw gekozen heeft voor het gesprek in plaats van in de strijd te blijven.Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8338488888477312444.post-19404181105119900522010-09-01T01:42:00.001-07:002010-09-01T05:32:05.992-07:00BevoorrechtAls tolk tussen mens en dier voel ik me vaak enorm bevoorrecht. Dieren laten prachtige beelden zien die vele woorden overbodig maken. Ook kunnen ze in één beeld iets duidelijk maken waar een mens lange tijd over kan piekeren.<br />Zo liet een hond zien hoe ze omging met haar bindingsangst. Met dat ik het beeld binnenkreeg van haar en het begreep, riep ik uit naar de vrouw aan de andere kant van de lijn: ‘Ik heb er jaren over gedaan om dit van mijn pleegdochter te begrijpen en deze hond zet het zo in een plaatje neer!’<br />Gisteren mochten een vrouw en ik ook wat moois ervaren. De kat met wie we spraken kreeg het laatste woord en hij gaf een beeld door: hij liet zichzelf met zijn rug naar mij toe zien, enorm ver de verte in kijkend. Ik begreep niet wat hij ermee wilde zeggen. ‘Vraag dan wat hij bedoelt,’ merkte de vrouw terecht op. Ik vroeg het de kat maar geen enkel woord dat ik gaf aan het beeld was juist. ‘Als ik ‘harmonie’ zeg, klopt het niet,’ legde ik de vrouw uit, ‘want als je harmonie zegt betekent dat dat er ook disharmonie is.’ Het woord ‘geluk’ was het ook niet omdat dat woord impliceert dat er ook ongeluk is. Op het moment dat ik wat wanhopig werd omdat ik het niet kon benoemen, merkte de vrouw op: ‘Hij is uit de dualiteit. Dan zijn er geen woorden meer (nodig).’<br />Op dat moment draaide de kat zich in mijn beeld weer tevreden naar mij toe en kon ‘het aardse leven’ weer gewoon doorgaan. Wat een cadeautje om de non-dualiteit even te mogen ervaren!Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0