Op bezoek

Vandaag een bezoekje aan de blog van vriendin Petra.
Het behoeft geen verdere uitleg.
Om diverse redenen (verbonden aan mijn ervaringen) is het de moeite waard!

'Ik heb het leven terug'

Een tijd terug werd ik bij een paard gehaald dat zuigt. Zuigen is een enorme gezondheidsondermijner en kan tot de dood leiden. Het paard maakte ons duidelijk dat hij op de rand balanceerde van licht en donker. En dan écht donker! We konden achter zijn diepe trauma komen en nadat hij dat onder ogen had gezien, wist hij diep van binnen dat hij wilde leven. Op het moment dat hij dat liet zien, zag ik een muur van engelen tussen hem en het donkere ravijn ontstaan. Het paard drukte zich er even tegenaan om de stevigheid te testen maar deze engelenmuur gaf geen haarbreed mee!
De eigenaar stelde voor om het paard samen met zijn maatje 's avonds en 's nachts tijdelijk uit de groep te halen en in een ruimte te zetten waar geen zuigmogelijkheden waren. We noemden het een afkickkliniek. Net als mensen kunnen paarden soms ook tijdelijk extra ondersteuning nodig hebben, legden we hem uit.
Van de week hebben we weer met het paard gesproken. De eigenaar had het idee dat hij weer bij de groep kan (de paarden leven met elkaar in een inloopstal). Het paard voelt zich sterk en zei voor de tweede keer: ‘Ik heb het leven terug.’
Hij is heel trots op wat hij heeft bereikt en ik kreeg een paardenwedstrijdmedaille door. De eigenaar gaat er één speciaal voor hem ophangen op stal! En het paard wil niet meer herinnerd worden aan zijn verleden. Dus ook geen stiekeme angst bij mensen dat het zuigen weer begint. Afgerekend is afgerekend!

Hoewel het paard nog steeds vorderingen maakt, is hij bij frustratie toch zuigend gezien. Er is voor gekozen om de nacht toch weer samen met z'n maatje in een aparte inloopstal door te brengen. Op deze manier hoeft de eigenaar niet steeds op te letten en gaat er geen negatieve aandacht naar het paard. Hij is er dus nog niet helemaal maar groeit nog steeds op andere terreinen! De medaille is nog steeds verdiend!

Nieuw leven

Als ik de vraag krijg een overleden dier te benaderen, vind ik het niet aan mij om te bepalen of dat te vroeg is of niet. Iemand stelt een vraag niet voor niks.
Het verzoek komt om met Dorus contact te leggen. Hij is nog geen week geleden overleden. De vrouw en ik komen overeen dat we het voorzichtig gaan aanpakken.
Dorus laat zich met een milde glimlach vanuit licht zien. Op de vraag of hij verder contact wil, daalt hij een trap van licht af en komt een level lager. Het eerste dat hij doet is zijn pootjes om het gezicht van de vrouw leggen. Een lief, troostend gebaar.
Als ik hem namens de vrouw de vraag stel hoe hij zijn laatste dagen op aarde heeft ervaren, merk ik dat deze vraag te vroeg komt. Hij laat een blad in de knop zien: het blaadje is al zichtbaar maar is nog heel lichtgroen en niet klaar om al helemaal tevoorschijn te komen. Het beeld is zo overduidelijk dat we er even stil van zijn. Omdat we Dorus niet willen verstoren, nemen we afscheid en hij verdwijnt snel weer naar boven.

Niet eerlijk

Dibbes vindt het niet eerlijk. Er liggen heel veel dingen in huis die van de mensen zijn en die hij niet in zijn bek mag nemen en kapotmaken. Hij mag zelfs niet dingen uit de kast pakken en het kapot bijten. Hij laat me zijn wens zien: een kist met deksel waar speelgoed in zit dat alleen voor hem is. De eigenaren reageren hier heel leuk op en kopen de volgende dag een plastic speelgoedkist speciaal voor Dibbes. Het is nu een paar maanden later en hij vraagt dagelijks om zijn doos met speelgoed. Dat wordt zo’n drie keer per dag beloond.
Dibbes is een heel intelligent hondje en wil daar graag op aangesproken worden. Hij zit nog steeds op cursus en vindt dit volgens de eigenaren heel leuk. Hij luistert veel beter en doet erg zijn best. Hij is het hondje uit het stukje Focus dat liet zien dat hij niet wist waar hij zich op moet focussen als de aandacht van de mensen verslapt. Dit soort hondjes doen een behoorlijk appel op je maar als je het kunt opbrengen heb je er prachtdieren aan!

Weet wat je denkt en zegt

Gedachten en woorden hebben meer kracht dan je vermoedt.
Onze hond heeft ons gevraagd niet meer te zeggen dat hij oud wordt en hinkt. Die aandacht wil hij er zelf niet aan besteden en deze negatieve vorm wil hij van ons ook niet.
De kat van het infuus liet ook een staaltje zien: Het ging ineens zo slecht met hem dat de vrouw met wie hij samenwoont besloot mij te vragen voor nog een gesprek. Met dat ze de mail verzond, stond de kat op, liep door het huis en ging een hapje eten. Het ging ineens een stuk beter met hem. We voerden het gesprek toch de volgende dag en daarin werd duidelijk dat hij enorm reageerde op een dierenarts die gezegd had dat een kat met deze waarden helemaal niet meer kan leven. Deze Siamees liet het woord Vertrouwen zien, met hoofdletter. Hij gaf het beeld dat hij op een ijzig dun lijntje loopt en elke negatieve manier van benaderen kan er toe leiden dat hij van het lijntje valt.

De kleine Pinokkio

Ik word door een vriendin in een andere plaats gebeld: er is een jong katertje komen aanlopen. Kan ik achterhalen waar die thuishoort?
Als ik contact gemaakt heb vertel ik hem dat hij in het verkeerde huis zit.
‘Ik vind het wel leuk,’ antwoordt hij. ‘En de mensen vinden me leuk.’ Ik leg het diertje uit dat de mensen waar hij bij hoort vast heel bezorgd zijn dat hij weg is. ‘Met mij gaat het goed.’ Hij heeft nergens problemen mee.
Ik probeer te achterhalen wanneer hij naar buiten gegaan is en hoe hij toen gelopen is. Meteen zie ik hem spelen in de sneeuw en ik krijg sterk de indruk dat hij al spelend verder en verder gegaan is. Er is voor mij dan ook geen touw aan vast te knopen hoe hij de route spelend en verkennend heeft afgelegd.
Als ik hem vraag hoe zijn huis eruit ziet krijg ik het beeld van een hoekhuis en een glazen pui. Maar ja, vindt dat maar es in een nieuwbouwwijk.
Ik kom niet verder met dit kleine ondeugdje. Hij heeft het reuze naar zijn zin waar hij nu is en heeft daar lekker gegeten, vertelt hij. Ik heb erge lol om dit jolige diertje maar kan de vriendin niet meer dan deze informatie geven. Volgens mij gaat het wel goed komen, ook omdat ze de dierenambulance en Amivedi al ingelicht hebben.
’s Avonds krijg ik een mailtje dat een van de dochters de eigenaren via MSN heeft gevonden. Het katje is inderdaad een allemansvriend en hij woont in een hoekhuis met heel veel glas. De kleine Pinokkio is weer thuis!

What's in a name?

Soms komt in gesprekken de naam van een dier als punt naar boven. Je kunt je afvragen wat een naam een dier nou zegt. Maar als je het stukje ‘Gedachten uitzenden’ leest kun je begrijpen dat een naam een grote invloed kan hebben.
Konijn Mini maakte een grote ontwikkeling door en is zoveel mensen tot steun en plezier geworden dat haar naam veranderd is in Rumi. Het konijn is het daar helemaal mee eens.
Meneer Velders reageerde heel tevreden op zijn naam. Hij is ook een meneer in die zin dat hij dusdanig groot is dat hij zo'n titel wel op z'n plek vindt, zonder dat daar grootheidswaan bij te merken is.
Kat Lady kreeg deze naam toen ze bij nieuwe mensen in huis kwam. Soms haalt Lady onverwacht uit naar de vrouw des huizes. Toen ik de kat in een gesprek uitlegde dat de vrouw de First Lady in huis is, bleek de vrouw dat ook wel es gezegd te hebben tegen de kat. Het duurde een tijdje voor de kat haar positie uit handen wilde geven aan de vrouw.
Wat te denken van Sir Enfield, de heer? En Knuppy, die wel eens Knuppel werd genoemd maar mij vertelde dat hij daar niet naar luistert omdat hij geen knuppel is?
Ik tolkte ook es in een gesprek waar een nieuwe kat in huis kwam en een naamvoorstel mocht doen. Hij gaf de naam door van het neefje van deze vrouw, waar hij vandaan kwam. De vrouw had hier wat moeite mee omdat haar relatie met het neefje niet dusdanig was dat ze hier de hele dag mee geconfronteerd wilde worden. Ze vond een naam die er dicht bij staat en waar beiden tevreden mee zijn.

Dieren met een handicap

Op de blog waar ik schrijf over gesprekken met vrije dieren, heb ik vorige maand geschreven over gehandicapte dieren.
Eigenlijk vind ik dit zo'n belangrijk onderwerp dat ik daar op deze blog graag naar verwijs.
Want zoals er heel slimme dieren zijn, zijn er ook dieren met een handicap.

Kat aan infuus

Een kat die zich thuis twee maal per week een infuus laat toedienen ... een van mijn dochters kan het niet geloven. Het klinkt ook wonderbaarlijk. Daarom heb ik de mens die deze Siamees gekozen heeft (zo gaat dat soms met dieren: zij kiezen de mens) gevraagd het verhaal op te schrijven.
“Net voor Kerst gaat het slecht met mijn Siamees. Hij is traag, spuugt en heeft een wat wankele gang. Ik neem hem mee naar de dierenarts, die constateert dat hij is uitgedroogd en hem 200 ml fysiologisch zout geeft. Ze prikt ook bloed en belooft de uitslagen de dag erna (de dag voor Kerst) in huis te hebben. Ook de dag voor Kerst krijgt hij nog 200 ml vocht toegediend. De bloeduitslag is niet bekend, maar van het vocht knapt hij wel op.
Na mijn vakantie komt de bloeduitslag, de kat heeft een creatonine van 644, een leverwaarde die tussen de 0 en de 170 mag liggen. Crisis in de nieren dus. Ik bel mijn eigen dierenarts, mijn kattenhuisarts zal ik maar zeggen. Hij omschrijft de waarde als “heftig” en ik kan op korte termijn terecht.
Opnieuw bloed prikken, de crea is gezakt naar 642. De arts zet een behandeling in, waarbij de kat o.a. 2x per week 100 ml fysiologisch zout per infuus toegediend moet krijgen. Dat kan ik heel best zelf, zegt de arts. Hij waarschuwt wel, het is een kwestie van maanden of weken …
’s Avonds zit de kat op mijn schouder. Hij voelt licht, een stuk lichter dan hij eerst was. Ik krijg het barre vermoeden dat hij bezig is dood te gaan en vertel hem over vroeger, hoe hij was toen hij een kitten was, over de avonturen die hij met de andere katten en mij heeft meegemaakt. Halverwege alweer een anekdote, de kat is 16 er zijn er vele, bedenk ik ineens dat ik wel mooi sentimenteel mag zitten wezen, maar dat ik geen notie heb wat mijn kat nou eigenlijk wil.
Ik mail Piek, die ik eerder ingeschakeld heb voor een van mijn andere katten. Piek tolkt in een gesprek met de kat, die duidelijk maakt niet dood te willen. Hij moppert over de reismand en vertelt dat de enige reden dat hij mij toestaat hem het infuus te geven, is dat hij daarmee voorkomt dat hij twee keer per week in de reismand mee moet naar de dierenarts. Verder vindt hij het allemaal maar een theater, dat gedoe met die pillen. Hij vraagt zich af of het écht nodig is. Piek ervaart hem als een oude heer, een statige, natuurlijke heer. Hij is niet hautain, vindt dat ik wel voor hem zorgen mag, omdat ik dat heel goed kan … Hij houdt zich niet bezig met doodgaan, maar kan zich niet bezighouden met blijven leven als ik de achterdeur naar de dood openzet. Helder. Wij gaan door met de behandeling.”

Gedachten uitzenden

Angel wilde niet in de auto en als ze er toch in zat was ze erg onrustig tijdens de rit. Tijdens een gesprek bleken er twee dingen te spelen: ze wist niet waar ze heen gebracht werd (zou ze weer weggedaan worden?) en de ruimte om haar heen was zo groot. Haar werd verzekerd dat ze bij deze mensen kon blijven en ze kreeg een afgebakende plek in de auto.
Toen ik haar vrouw(tje) twee weken later sprak in de supermarkt, vertelde ze dat het heel goed ging. Gisteren sprak ik deze vrouw weer. Ze vertelde nu dat het super ging. Het instappen bleek namelijk nog lastig voor Angel maar daar is deze vrouw zelf over gaan nadenken. Ze visualiseert tegenwoordig het reisdoel in plaats van de auto en de rit. Angel vangt haar gedachten op, weet waar ze heen gaan en springt vrolijk de auto in. Volgens deze vrouw is het wel oefenen (van haar kant) maar het gaat heel goed. Ze past het op steeds meer situaties toe waarin ze iets van de hond wil.