Als ik de vraag krijg een overleden dier te benaderen, vind ik het niet aan mij om te bepalen of dat te vroeg is of niet. Iemand stelt een vraag niet voor niks.Het verzoek komt om met Dorus contact te leggen. Hij is nog geen week geleden overleden. De vrouw en ik komen overeen dat we het voorzichtig gaan aanpakken.
Dorus laat zich met een milde glimlach vanuit licht zien. Op de vraag of hij verder contact wil, daalt hij een trap van licht af en komt een level lager. Het eerste dat hij doet is zijn pootjes om het gezicht van de vrouw leggen. Een lief, troostend gebaar.
Als ik hem namens de vrouw de vraag stel hoe hij zijn laatste dagen op aarde heeft ervaren, merk ik dat deze vraag te vroeg komt. Hij laat een blad in de knop zien: het blaadje is al zichtbaar maar is nog heel lichtgroen en niet klaar om al helemaal tevoorschijn te komen. Het beeld is zo overduidelijk dat we er even stil van zijn. Omdat we Dorus niet willen verstoren, nemen we afscheid en hij verdwijnt snel weer naar boven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten