donderdag 25 februari 2010

'Ik heb het leven terug'

Een tijd terug werd ik bij een paard gehaald dat zuigt. Zuigen is een enorme gezondheidsondermijner en kan tot de dood leiden. Het paard maakte ons duidelijk dat hij op de rand balanceerde van licht en donker. En dan écht donker! We konden achter zijn diepe trauma komen en nadat hij dat onder ogen had gezien, wist hij diep van binnen dat hij wilde leven. Op het moment dat hij dat liet zien, zag ik een muur van engelen tussen hem en het donkere ravijn ontstaan. Het paard drukte zich er even tegenaan om de stevigheid te testen maar deze engelenmuur gaf geen haarbreed mee!
De eigenaar stelde voor om het paard samen met zijn maatje 's avonds en 's nachts tijdelijk uit de groep te halen en in een ruimte te zetten waar geen zuigmogelijkheden waren. We noemden het een afkickkliniek. Net als mensen kunnen paarden soms ook tijdelijk extra ondersteuning nodig hebben, legden we hem uit.
Van de week hebben we weer met het paard gesproken. De eigenaar had het idee dat hij weer bij de groep kan (de paarden leven met elkaar in een inloopstal). Het paard voelt zich sterk en zei voor de tweede keer: ‘Ik heb het leven terug.’
Hij is heel trots op wat hij heeft bereikt en ik kreeg een paardenwedstrijdmedaille door. De eigenaar gaat er één speciaal voor hem ophangen op stal! En het paard wil niet meer herinnerd worden aan zijn verleden. Dus ook geen stiekeme angst bij mensen dat het zuigen weer begint. Afgerekend is afgerekend!

Hoewel het paard nog steeds vorderingen maakt, is hij bij frustratie toch zuigend gezien. Er is voor gekozen om de nacht toch weer samen met z'n maatje in een aparte inloopstal door te brengen. Op deze manier hoeft de eigenaar niet steeds op te letten en gaat er geen negatieve aandacht naar het paard. Hij is er dus nog niet helemaal maar groeit nog steeds op andere terreinen! De medaille is nog steeds verdiend!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten