Het mysterie ziekte

De afgelopen maanden ben ik regelmatig geconfronteerd met zieke katten. Doodzieke katten. Ik vind het verbazingwekkend hoe elke kat op zijn eigen manier omgaat met ziekte. De een weet exact wat er aan de hand is maar wil er geen aandacht aan besteden omdat het leven voor gaat. Een ander heeft het helemaal gehad met het zieke lichaam en wil ermee stoppen. Een elfjarige kat laat mij helemaal totaal niks zien van lichamelijk ongemak terwijl hij al vanaf tien maanden een nare, zeldzame ziekte heeft. Twee katten die zich tijdens het gesprek pas realiseren hoe slecht ze er lichamelijk voor staan, reageren beiden heel verschillend: de een wordt intens verdrietig, de ander sluit het contact af en is pas de volgende dag weer bereikbaar voor mij. De dierenarts dacht dat onze kat drie jaar geleden een spuitje nodig had omdat ze vol tumoren zat en toen doodziek was. Het lieve dier knapte dusdanig op van prednison dat ze nog steeds leeft.
Ieder dier gaat kennelijk op zijn eigen manier met ziekte om. En het is allemaal goed. Als mensen vinden we het vaak geweldig als iemand goed kan praten over zijn ziekte. Maar is dat wel zo?
Een van de katteneigenaren schreef: ‘Inderdaad een goede les die je beschrijft die de katten geven, mensen hebben vaak de neiging (ik ook) om alles te blijven overdenken en bepraten terwijl dat soms toch niks verandert. Kun je maar beter positief doorgaan waar mogelijk en je richten op wat wel kan.’
Ik blijf erbij: van dieren kun je enorm veel leren!