woensdag 24 maart 2010

De dood

Ik schreef aan een vriendin: ‘Het is zó verrassend, de dood.’
Eigenlijk moest ik daar de volgende dag om lachen. Want het is ook zo!
Ik vraag me steeds vaker af wie het moment van doodgaan nou bepaalt. Ik spreek dieren die rond de grens van leven en dood leven en één ding weet ik zeker: doe nooit een voorspelling hoe lang het nog kan duren. Want een dier kan ineens besluiten om weer te gaan eten en het nog een tijd vol te houden. Maar het kan ook zijn dat een dier het koppie laat hangen en het allemaal wel best vindt.
Dan is er ook de onverwachte dood. Ik denk aan de hond die vol tumoren zat maar daar tot de dag voor haar dood niet van op de hoogte was en totaal verrast werd. Ze kon het niet afdoen met moeheid en 'laat me maar even rusten', zoals ze zelf suggereerde.
Of de ongelukken (auto ongelukken of tegen het raam aanvliegen) en de hartaanvallen. Als je die dieren spreekt vlak na hun overlijden kom je niet weg met de opmerking dat alles gepland is want deze dieren zijn werkelijk verbaasd dat hun lichaam het niet meer doet. En als het wel gepland was, dan waren zij niet op de hoogte of ze wisten het niet meer. Ze hebben namelijk even tijd nodig om de switch van het fysieke naar het andere leven te maken.
Als puber zeiden we heel wijs: ‘De enige zekerheid is de dood.’ Nu zou ik willen zeggen: ‘De enige zekerheid is de fysieke dood.’ Want dat we doorgaan is me duidelijk.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten