Gisteren zei iemand dat het hem zo verbaasde dat alles wat ik doorgeef vanuit dieren, zo menselijk klinkt. Hij vroeg het niet expliciet maar de uitdrukking op zijn gezicht was duidelijk: ‘Hoe kan dat? Kan het wel?’
Er is een geheim. En dat geheim vindt plaats in mijn hoofd. Daar vindt de vertaalslag plaats, het tolken. En dat gaat razendsnel.
Als ik alleen met een dier contact heb, ben ik met een paar minuten klaar en hebben we een volledig gesprek gehad. De meeste tijd is gaan zitten in het opschrijven van de verkregen info.
Als ik met dier en mens praat, gaat de meeste tijd zitten in het vertalen naar de mens. Ik moet de juiste woorden zoeken bij wat ik binnenkrijg aan gevoelens en beelden van dieren. Ik moet à la minute begrijpelijk en inzichtelijk maken wat het dier me heeft willen laten weten. En ik kan dat alleen doen in menselijke taal en begrippen. Soms is het zoeken naar woorden en ben ik daar op het irritante af mee bezig. Zo duurde het lang voor ik het juiste woord had voor waar een kat in leefde: in verstilling. Wie van ons leeft nou de hele dag in verstilling? Maar het was wel exact het woord dat paste bij wat de kat me liet voelen.
Het neemt tijd om het dier steeds even iets los te laten om met de mens te praten. Daarom kan een gesprek met een mens erbij zomaar een uur duren.
Wat ik zelf nog steeds niet begrijp is dat ik soms heel letterlijke taal binnenkrijg. Dat kunnen krachtwoorden zijn, maar ook heel genuanceerde zinnen waarbij elk detail van belang is. Of het aan het dier ligt of aan mijn taligheid? Of de combinatie? Er zijn ook gesprekken waarbij ik geen woord gehoord heb, alleen beelden en gevoelens ontvangen.
Zo zal iedere dierentolk zijn eigen interpretatie hebben en daarom is het ook goed dat er veel dierentolken komen. Dan kan iedereen een tolk zoeken die hij prettig vindt en waar hij vertrouwen in heeft.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten