Plezier met overleden hondje

Vorige week overleed hond Doortje van 2,5 jaar tijdens de narcose. De mensen willen graag weten hoe het met haar gaat. Ik vertel zoals altijd dat niet te voorspellen is hoe ik een fysiek overleden dier aantref en ben dus aan de voorzichtige kant om mogelijke teleurstellingen te voorkomen.
Maar meteen dient zich echter al een olijke hond aan. Ze laat zich heel vrolijk en dol zien en de mensen herkennen het meteen. Ze zeiden altijd al dat dit een hondje met een gouden randje was. Maar ze hadden ook altijd al het idee dat het diertje niet oud zou worden en hebben haar daarom heerlijk laten ‘uitrazen’. Doortje laat weten hen daar intens dankbaar voor te zijn.
De mensen willen graag weten waarom ze juist bij hen terecht is gekomen en ik hoor: ‘Lol brengen en halen.’ Ik vertel hen dat het best wel es kan zijn dat dit hondje nog es bij ze op bezoek komt. ‘O,’ zeggen ze meteen, ‘Dat doet ze al! Van de week was er twee keer ineens zwart beeld op de tv en de lampen gingen aan en uit. Dan zeggen we: Daar is Door!’
Ik vraag of ze er last van hebben maar ze vinden het helemaal niet erg. Ik beschouw het maar als na-pret van de hond. De lachtranen rollen inmiddels over m’n wangen, zo komisch laat de hond zich steeds zien. Heb ik zomaar op een zonnige woensdagmiddag plezier om een overleden hondje … Wat een vak!

Relatie-uitleg

Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat dieren dingen veel sneller oppikken dan mensen. Het lijkt erop dat ze op dit communicatieniveau situaties helder kunnen zien en hun inzichten kunnen aanpassen. Ik was in contact met een grijze roodstaartpapegaai die twaalf jaar lang bij één vrouw gewoond had. Het afgelopen jaar was er een man in hun leven gekomen. In het eerste gesprek liet de papegaai heel duidelijk zien dat hij zijn leven afbakende en dus ook zijn relaties met anderen dan de vrouw. Ik heb hem gevraagd of hij ook ruimte wilde maken voor de man en heel langzaam en subtiel maakte hij ruimte. In een tweede gesprek bleek hij de man te accepteren (hij liet hen zien als een driehoek, waarin ieder een even groot deel had) maar hij vond dat de vrouw teveel in de schaduw stond. Ik heb de papegaai uitgelegd dat de vrouw dit niet zo ervoer maar dat de man even meer ruimte kreeg in verband met het overlijden van zijn vader. Het dier liet dit op zich inwerken en liet toen weer de driehoek zien. Nu liet hij het zien als bewegende stukjes die weer op hun plaats kunnen glijden. De ene keer heeft de een wat meer ruimte nodig, de andere keer de ander. Ik vond het een fantastisch mooi beeld van deze fijngevoelige papegaai.
Het gaat goed met hen. “Respect en vertrouwen, mooi hè?” mailde de vrouw een paar dagen later. Dat zegt niet alleen wat van de papegaai maar ook hoe deze mensen met hem omgaan!

Grenzen bewaken

Twee buurhonden lijken elkaar niet te kunnen luchten of zien. Zodra ze in elkaars beeld komen, beginnen ze te blaffen. De eigenaren hebben leren leven met de situatie en lopen ieder aan een kant van de straat met hun hond.
Ik tolk in een gesprek met de grootste van de twee honden en vraag namens de vrouw wat er toch steeds aan de hand is. Deze kruising tussen een bouvier en rottweiler laat zien dat ze het gekef van ‘dat etterbakkie’ niet over zich heen kan laten gaan. Als het aan de kleine hond ligt, lopen zij en haar baas zodadelijk helemaal langs de muren van de huizen. Zo weinig ruimte gunt de kleine hond hen, volgens deze hond.
Dit gedrag is voor de mensen vervelend maar ik kan toch niet anders dan concluderen dat de grote hond heel gezond reageert. We hebben het vast allemaal ook wel eens met een mens meegemaakt: dat die over onze grenzen heen wil gaan en dat we onszelf heel klein gaan maken om op een gegeven moment tot de conclusie te komen dat we het te ver hebben laten komen. Deze hond grijpt preventief in en verdedigt haar ruimte goed. De valkuil voor mensen is dat ze zich met hun hond gaan identificeren en ruzie gaan maken met elkaar.

Geen herkenning

Ik vind het nog steeds een wonder dat woorden en begrippen zo snel opgevangen worden door dieren. Ze begrijpen zo veel waardoor er vaak woordeloos heel fijngevoelige informatie wordt uitgewisseld tussen ons.
Maar één keer vond een begrip geen weerklank bij een kat: in de steek laten. Een vrouw wilde hun zieke kat uitleggen dat zij op vakantie zouden gaan maar wilde niet dat de kat het idee had dat zij haar in de steek lieten. Hoe ik het begrip ook probeerde uit te leggen aan het dier, het vond nergens herkenning bij haar. Ik moest er eigenlijk heel erg om lachen. Nergens was er ook maar iets in de kat dat haar het gevoel gaf in de steek gelaten te worden. Wat een prachtige band is er dan tussen mens en dier!

Belastende zorg

Tijdens de gesprekken komt nogal es naar voren dat mensen behoorlijk dicht op dieren kunnen zitten. Qua aandacht maar ook qua zorg. En vooral belastende zorg kan zwaar drukken op dieren. Het ligt aan de aard van het dier hoe het hier op reageert. Het ene dier laat via mij met een milde glimlach weten dat minder aandacht ook genoeg is, het andere dier laat zich zien terwijl hij geïrriteerd van zich aftrapt. Ik sprak es een hond met jeuk die liet weten dat de mensen hem te dicht op de huid zaten. Ook kan een dier overdreven baldadig en lollig gaan doen om te proberen de zaak zo wat lichter te maken. Of hij reageert juist extra onverschillig om zich op die manier te beschermen.
In de gesprekken waarin ik tolk geef ik alleen maar door wat het dier vindt. Het is aan iedereen zelf om na te denken over de boodschap van hun dieren.

Niet interessant

Het mooie van de diercommunicatie is de vrijheid die het dier heeft om al of niet te antwoorden.
Op het eind van het gesprek met een zieke kat, is de vrouw nieuwsgierig welk trauma het dier heeft opgelopen voor ze bij hen kwam wonen. Het is een vraag die hen regelmatig heeft beziggehouden al die jaren.
Op die vraag sjokt de kat in mijn beeld haar levensjaren af. Op het punt gekomen waar ze moet zijn, staat ze stil, kijkt, draait zich om en sjokt terug. ‘Niet interessant,’ hoor ik haar mompelen.
Ik moet erom lachen en zeg de vrouw: ‘Ik geloof niet dat ik me er makkelijk vanaf probeer te maken maar ze vindt het niet interessant genoeg om er wat over te vertellen.’
Gezien de heftige inhoud van het gesprek dat we net gevoerd hebben, dat om zeer wezenlijke dingen ging, vindt de vrouw het ook goed zo. Er zijn hoofd- en bijzaken in het leven.