Vorige week overleed hond Doortje van 2,5 jaar tijdens de narcose. De mensen willen graag weten hoe het met haar gaat. Ik vertel zoals altijd dat niet te voorspellen is hoe ik een fysiek overleden dier aantref en ben dus aan de voorzichtige kant om mogelijke teleurstellingen te voorkomen.
Maar meteen dient zich echter al een olijke hond aan. Ze laat zich heel vrolijk en dol zien en de mensen herkennen het meteen. Ze zeiden altijd al dat dit een hondje met een gouden randje was. Maar ze hadden ook altijd al het idee dat het diertje niet oud zou worden en hebben haar daarom heerlijk laten ‘uitrazen’. Doortje laat weten hen daar intens dankbaar voor te zijn.
De mensen willen graag weten waarom ze juist bij hen terecht is gekomen en ik hoor: ‘Lol brengen en halen.’ Ik vertel hen dat het best wel es kan zijn dat dit hondje nog es bij ze op bezoek komt. ‘O,’ zeggen ze meteen, ‘Dat doet ze al! Van de week was er twee keer ineens zwart beeld op de tv en de lampen gingen aan en uit. Dan zeggen we: Daar is Door!’
Ik vraag of ze er last van hebben maar ze vinden het helemaal niet erg. Ik beschouw het maar als na-pret van de hond. De lachtranen rollen inmiddels over m’n wangen, zo komisch laat de hond zich steeds zien. Heb ik zomaar op een zonnige woensdagmiddag plezier om een overleden hondje … Wat een vak!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten