Vrije keus

Rachmaninov, dat is de officiële naam die we het aangelopen witte katje geven. De vorige dag was al een zwart-wit katje komen aanlopen en de kinderen hadden haar Bach genoemd. Om hun vader te paaien vragen ze mij wat zijn lievelingscomponist is, zodat hij dit tweede katje niet kan weigeren. Rach krijgt op zesjarige leeftijd dusdanige kanker dat de dierenarts denkt dat ze het niet lang maakt. Een dierentolk denkt hetzelfde, maar Rach denkt er anders over: ze leeft nog ruim zes jaar door! De prednison die ze dagelijks krijgt, maakt haar dik. Het gebeurt regelmatig dat we denken dat het gebeurd is met haar, maar altijd krabbelt ze weer op. De laatste twee jaar staat er op haar verzoek een kattenbak in de kamer en ik verdedig de plaats van die bak vol vuur: terminalen hebben speciale rechten. Rach heeft al diverse keren laten blijken dat ze zelf wil sterven. Ze doet er elf dagen over. Elf dagen van steeds minder tot niet eten en drinken. Elf dagen van stille plekjes opzoeken. Elf dagen van steeds meer lichamelijke aftakeling. ’s Avonds til ik haar naar binnen. Ik vraag haar of het zo goed is of dat ze toch een spuitje wil. Meteen krijg ik te horen dat ze de dierenarts de ogen uitkrabt als ik dat ga doen. Op zondag moet ik weg en ik leg haar in de tuin. Vijf uur later vindt een van de dochters haar als ze net is overleden. Het is haar zelf gelukt. Contact maken daarna gaat amper. Ze is heel moe, wil rust en dat is helemaal goed. Haar sterfproces gaat anders dan dat van Polle, die ‘zo’ uit z’n lijf vliegt en op de plek van bestemming aankomt. Waar Polle heel luchtig is (slapen, wakker worden, opstaan en doorgaan) heeft Rach een diepere slaap nodig voor ze wakker wordt, opstaat en doorgaat. Maar dan is ze er ook weer helemaal! Als ik contact met haar maak, begroet ze me uitbundig en ook zij laat zich zien in een energiek lichaam. Ik herinner me weer wie de oorspronkelijke Rach was, in haar gezonde lichaam. Volgens haar mag ik wat meer contact met haar maken, dan kunnen we weer lol maken. Ik hoef maar aan haar te denken, zegt ze, en ze is er weer. Rach heeft erg aan het aardse leven gehangen. Ze heeft op wilskracht geleefd in dat zieke lichaam en zei me al eens dat ze een lichaam nodig had om mee te kunnen doen hier op aarde. Ik vraag haar of haar einde zo goed was en ze zegt: ‘Als je een spuitje had gegeven, was ik heel boos geworden, dat weet je!’ Ik stel aan haar dezelfde vraag als aan Polle: ‘Hoe zullen we de blog over jou noemen?’ ‘Vrije keus,’ zegt ze en ze doelt daarmee op de manier waarop ze is doodgegaan. Ik ben blij dat ik haar heb kunnen verstaan en haar wens heb kunnen inwilligen.