Het echte leven leven

In drie weken tijd zijn drie van de vijf huisdieren overleden. Dat is resetten voor de overblijvers en dat kost tijd. Maar het blijft stilletjes en leeg. Als ik met ara Pepijn babbel, hoor ik dat hij het veel te stilstaand vindt. Hij is altijd met meerdere dieren in de kamer geweest als wij weg waren dus ik begrijp wat hij met stilstaand bedoelt. Onder zijn stok woonde altijd een cavia dus er was altijd energie uitwisseling, op wat voor manier dan ook. Bovendien was het een mooi ecosysteempje. Sinds de vorige cavia er niet meer is, kiemen de zaadjes die hij laat vallen omdat hij ook regelmatig zijn waterbak erop leeg kiepert. Met cavia zagen we nooit sprietjes opkomen. Pepijn wil wel graag weer een cavia en kort overleg met de medemensenbewoners stuit niet op weerstand. Dus meteen naar de Welkoop om te kijken of er cavia’s zijn. Had ik me nota bene een week geleden nog verbaasd over het feit dat iemand daar een konijn kocht en nu sta ik zelf naar de enige harige mannetjescavia te turen. Hij ziet er onnatuurlijk uit met z’n haren alle kanten op en hij schijnt er al vijf weken te zitten. Thuisgekomen laat ik Tobias aan Pepijn zien en die zegt steeds: 'Ahhh... ahhh....'. Tobias houdt zich de hele avond gedeisd en laat zich niet zien. De volgende dag doen we maar eens een gesprekje en hij geeft door dat de geluiden z’n kop in knallen. Dat kan ik me voorstellen, want vijf weken in een plastic kooi is heel anders. De hoeken heeft hij daar als gek ervaren. Ik vermoed ook door het feit dat hij van vijf kanten konijnen kon zien die hij niet kon aanraken. ‘Je gaat nu het echte leven leven, Tobias,’ leg ik uit. Ik laat hem in beeld van alles zien en vooral ook de lawaaipapegaai boven hem. Ik beloof hem dat hij elke dag eten en drinken krijgt en hij geeft het beeld dat hij eten zoeken leuk vindt. ‘Nou, dan zit je hier goed, want de papegaai kiepert bij elke maaltijd zaadjes tussen het zaagsel en de houtsnippers.’ Tobias geeft een opgevouwen zakdoek door als beeld. Zo voelt hij zich. Keurig netjes opgevouwen, maar wat heb je eraan? Ik hoop dat hij zijn jeugdige nieuwsgierigheid hervindt en binnenkort op ontdekkingstocht gaat. Het leven tegemoet. Wie verzint het toch om dieren zo lang in een doorzichtige plastic kooi te stoppen?