Op reis

Tolk voor dieren zijn is altijd verrassend. Ik spreek een hond die een herseninfarct heeft gehad, niet meer kan lopen en oud is. Narigheid, zou je denken. Maar nee, ik tref een vrolijke hond. Het lichaam voelt aan als een zeehond op het droge, maar het koppie, dat niet verbonden lijkt aan het lichaam, is vrolijk. Al snel komt er in mijn beeld een jonge hond rond haar kop spelen en haar uitnodigen te komen. Het is haar zus, die een aantal weken geleden overleden is. Ik moet erg lachen om deze hond. Het is duidelijk dat er twee processen spelen: het aftakelende lichaam en de geest die al een heel eind op weg is naar andere oorden. Het gezin ziet het lichaam dat het moeilijk heeft, ik zie iets anders. In dit soort situaties krijg ik altijd ingevingen die mijn beelden verduidelijken. Ik zeg tegen de vrouw: ‘Het is hetzelfde als wanneer je kleuter voor het eerst op schoolreisje gaat. Als moeder zit je de hele dag in de rats en maak je je zorgen, maar het kind heeft een heerlijke dag.’ Zo is het ook met deze hond als ze slaapt. Ze vermaakt zich al uitstekend met haar zus. Als het lichaam echt stopt met functioneren, kan ze helemaal vertrekken. En wat gebeurt er na het gesprek? Na een paar dagen staat de hond op, loopt naar haar waterbak en doet weer lekker mee! Zo zie je dat je nooit iets kunt zeggen over het tijdstip waarop iemand overlijdt...