Kruimel laat zich aan mij zien als een zwaarmoedig hondje. Zo’n zwaarmoedigheid waar Toon Tellegen een mooi verhaal van zou kunnen maken. Een zwaarmoedigheid om heel serieus te nemen en met waardigheid en eerbied mee om te gaan.
Nadat we een aantal onderwerpen hebben besproken, blijkt op een gegeven moment dat Kruimel graag optrekt met een heel vrolijk broertje van hem die ook in het huis woont. Dit hondje blijft in zijn vrolijkheid en laat zich niet door de zwaarmoedigheid van Kruimel naar beneden trekken. Voor mij ineens een hele eyeopener: hoe vaak heb ik me niet aangepast aan zwaarmoedige mensen om me heen en ben ik lager gaan zitten om contact met hen te kunnen hebben? Na het contact met Kruimel heb ik me voorgenomen in mijn eigen vrolijkheid te blijven. Laat anderen maar opstijgen …
Zijn bazen zien Kruimel na het gesprek veranderen in een blije hond: ‘Zijn oogjes glinsteren en tijdens het begroeten zwaait zijn staartje flink heen en weer. Hij lijkt zich meer en meer te ontspannen.’ Ik ben blij voor Kruimel. Zijn zwaarmoedigheid was indrukwekkend en intens maar ik gun iedereen toch een lichter bestaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten