Ik zeg het wel vaker: ieder dier is anders en geen enkel dier(soort) kun je over een kam scheren.
Daarom kom je niet uit met standaard trainingsmethodes en vooropgezette ideeën.
Je kunt niet bij voorbaat zeggen dat dieren altijd een soortgenoot nodig hebben want sommige dieren zijn heel mensgericht en hebben daardoor geen belangstelling voor soortgenoten.
Rumi, het bijzondere mensenkonijn is daar een goed voorbeeld van. En ook Sting, de hond die ik laatst sprak.
Sting wil altijd bij mensen zijn, lijkt te luisteren naar gesprekken, gaat altijd mee naar restaurants en wil veel informatie. Gelukkig kletst de vrouw des huizes al veel tegen haar maar Sting wil ook wel meer inhoudelijke informatie, over boeken en films en gedachtegangen van de mens. Ze heeft de ietwat onhebbelijke neiging veel te blaffen en als ik vraag of dat minder zou kunnen reageert ze verontwaardigd: ‘Zij praten toch ook?!’
Sting is in de vakantieperiode bij de fokker in huis geweest en kwam heel timide terug. Ze is daar behandeld als gewone hond. Maar die benadering past niet bij Sting. Daar wordt ze heel ongelukkig van. Ik kreeg heel sterk de indruk dat Sting zich aan het voorbereiden is om eens terug te komen als mens. En dat vergt kennelijk nu al voorbereiding. Honden als Sting vragen dus een andere omgang en Sting weet dat ze het heel goed getroffen heeft met deze mensen. Enerzijds krijgt ze haar (mensen)info, anderzijds kan ze heerlijk hond zijn, o.a. bij de trainingen. Maar die gaan wel ‘des Stings’. Fantastisch hoe deze mensen de hond zien zoals ze is.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten