‘Kom jij over mijn leven beslissen?’

Dat was een van de eerste vragen die een kat aan me stelde. Ik reageerde (woordeloos) meteen: nee, ik ben alleen de tolk, jij en je mens beslissen.
Toen ik dit de vrouw vertelde, zei ze: ‘De kat beslist.’
Even voelde ik de verantwoordelijkheid die ik heb als tolk: versta ik het dier goed en interpreteer ik het goed? Gelukkig is dat nooit een punt: als ik informatie van het dier doorgeef, kunnen mensen dat bijna altijd heel goed plaatsen en vinden het typisch bij dat dier passen. Vaak sluit het ook aan bij hun eigen idee over het dier of de situatie.
In dit geval had de kat al begrepen van de vrouw dat ik gevraagd werd om te tolken over dit onderwerp. Vandaar zijn directe vraag aan mij. Hij zei ook dat hij me niet kende. Waarom zou hij met me praten? Ik heb me toen laten screenen door hem. Dat wil zeggen dat ik hem de gelegenheid gaf mij helemaal te bekijken en dan wordt je echt gewogen, hoor! Er is dan niks te bedekken of te verdoezelen. Vrije dieren doen dit vaak, huisdieren veel minder. Ik denk dat die zo gewend zijn aan mensen dat ze mij en passant in zich opnemen. Deze kat dus niet. Het onderwerp was te belangrijk.
Hij had hetzelfde naar de dierenarts: ‘Wat kent hij mij? Hoe kan hij beslissen over mijn leven?’
Het is voor deze kat volkomen helder dat hij dit zelf kan regelen met zijn mens. Ze verstaan elkaar goed.