Bevoorrecht

Als tolk tussen mens en dier voel ik me vaak enorm bevoorrecht. Dieren laten prachtige beelden zien die vele woorden overbodig maken. Ook kunnen ze in één beeld iets duidelijk maken waar een mens lange tijd over kan piekeren.
Zo liet een hond zien hoe ze omging met haar bindingsangst. Met dat ik het beeld binnenkreeg van haar en het begreep, riep ik uit naar de vrouw aan de andere kant van de lijn: ‘Ik heb er jaren over gedaan om dit van mijn pleegdochter te begrijpen en deze hond zet het zo in een plaatje neer!’
Gisteren mochten een vrouw en ik ook wat moois ervaren. De kat met wie we spraken kreeg het laatste woord en hij gaf een beeld door: hij liet zichzelf met zijn rug naar mij toe zien, enorm ver de verte in kijkend. Ik begreep niet wat hij ermee wilde zeggen. ‘Vraag dan wat hij bedoelt,’ merkte de vrouw terecht op. Ik vroeg het de kat maar geen enkel woord dat ik gaf aan het beeld was juist. ‘Als ik ‘harmonie’ zeg, klopt het niet,’ legde ik de vrouw uit, ‘want als je harmonie zegt betekent dat dat er ook disharmonie is.’ Het woord ‘geluk’ was het ook niet omdat dat woord impliceert dat er ook ongeluk is. Op het moment dat ik wat wanhopig werd omdat ik het niet kon benoemen, merkte de vrouw op: ‘Hij is uit de dualiteit. Dan zijn er geen woorden meer (nodig).’
Op dat moment draaide de kat zich in mijn beeld weer tevreden naar mij toe en kon ‘het aardse leven’ weer gewoon doorgaan. Wat een cadeautje om de non-dualiteit even te mogen ervaren!